Bonawentura z Barcelony
Zakon Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum, siglum: OFM, pot. franciszkanie, franciszkanie brązowi) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących. Założona w 1209 przez św. Franciszka z Asyżu. Jeden z największych zakonów katolickich (ponad 13 tys. braci). Do wspólnoty należą na równych prawach zarówno kapłani, jak i bracia laicy. Kościół zalicza Braci Mniejszych do instytutów kleryckich.Małżeństwo – związek dwóch osób, zazwyczaj kobiety i mężczyzny, zatwierdzony prawnie i społecznie, regulowany zasadami, obyczajami, przekonaniami i postawami, określającymi prawa i obowiązki stron małżeństwa (partnerów) oraz status ich możliwego potomstwa. Małżeństwu powszechnie przypisuje się rolę założycielską wobec rodziny, co wiąże się z opieką nad dziećmi, ich wychowaniem i socjalizacją. Małżeństwo jest zazwyczaj potwierdzone przez ślub uznający jego strony za małżonków oraz niesie za sobą skutki prawne określone prawem małżeńskim.
Riudoms – gmina w Hiszpanii, w prowincji Tarragona, w Katalonii, o powierzchni 32,36 km². W 2011 roku gmina liczyła 6530 mieszkańców.
Bonawentura z Barcelony OFM, właśc. Miquel Baptista Gran Peris (ur. 24 listopada 1620 w Riudoms, zm. 11 września 1684 w Rzymie) − kataloński franciszkanin, brat zakonny, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego
Życiorys[ | edytuj kod]
Urodził się w rodzinie Michała i Katarzyny Perris w Riudoms w Hiszpanii. Początkowo trudnił się pasterstwem. Wcześnie wstąpił w związek małżeński, ale szybko owdowiał. Do franciszkanów wstąpił 14 lipca 1640 w Escornalbou. W latach 1642–1651 przebywał w klasztorze pw. św. Antoniego Padewskiego w Mora. Po krótkim pobycie w Figueras, przez pięć lat pełnił obowiązki kucharza i infirmiarza w Tarrassa. W 1658 wyruszył do Rzymu, będąc przekonanym, iż musi dla odnowienia życia franciszkańskiego w prowincji rzymskiej przyczynić się do zakładania eremów. Pierwszy z eremów udało mu się założyć w Ponticelli Sabino koło Rieti w 1662. Następnie przyczynił się do powstania podobnych pustelni franciszkańskich w: Vicovaro, Montorio Romano, Pofi, Vallecorsa i na Palatynie w Rzymie. Jego reforma znalazła poparcie papieża Aleksandra VII oraz kardynałów: Francesco Barberiniego i Cesare Facchinettiego. W jego pustelniach rekolekcyjnych starano się zachowywać regułę franciszkańską „dosłownie” (łac. sine glossa).
Bł. Bonawentura szukał wsparcia dla swojego dzieła pomocy ubogim u kardynałów i biskupów rezydujących w Wiecznym mieście. Nazywano go Apostołem Rzymu. Zmarł w klasztorze na Palatynie 11 września 1684. Beatyfikował go Pius X w 1906.
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- Augustyn Gemelli OFM: Franciszkanizm. Warszawa: Prowincjałat OO. Franciszkanów, 1988, s. 167-168. ISBN 83-85037-41-1.
- Andrea Del Vescovo: Beato Bonaventura Gran (wł.). www.enrosadira.it. [dostęp 2013-10-16].
- Gianpiero Pettiti: Beato Bonaventura da Barcellona (wł.). www.santiebeati.it, 2007-05-27. [dostęp 2013-10-16].