• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Blok przewodnictwa przedsionkowo-komorowego

    Przeczytaj także...
    Leki beta-adrenolityczne (inaczej β-blokery, leki β-sympatykolityczne; ATC (medycyna): C07) – grupa leków działających antagonistycznie na receptory β1 i β2 adrenergiczne. Hamują aktywność układu współczulnego, wywierając działanie na niemal cały organizm. Jest to jedna z najważniejszych grup leków stosowanych w kardiologii, a zwłaszcza w chorobie niedokrwiennej serca. Znajdują też zastosowanie w leczeniu innych schorzeń.Załamek P – w terminologii medycznej określenie fragmentu zapisu elektrokardiograficznego odpowiadającego depolaryzacji przedsionków serca. W warunkach prawidłowych załamek P występuje na schemacie zapisu elektrokardiograficznego przed zespołem QRS, od którego oddzielony jest odcinkiem PQ. Prawidłowo czas trwania depolaryzacji obrazowanej załamkiem P jest mniejszy niż 0,12 s, a jego amplituda nie przekracza 3 mm w odprowadzeniach przedsercowych. Załamek ma zazwyczaj wychylenie dodatnie we wszystkich odprowadzeniach, z wyjątkiem aVR, gdzie fizjologicznie powinien być ujemny. Zaburzenia w obrębie kształtu lub występowania załamka P świadczą o dysfunkcji w obrębie układu bodźcotwórczego lub mięśniówki przedsionków. Jednym z najczęstszych zaburzeń rytmu prowadzącym do zmiany morfologii załamków P jest migotanie przedsionków. W zapisie EKG nie występują wtedy załamki P, obserwujemy nieregularne, zmiennokształtne wychylenia linii izoelektrycznej zwane falą f.
    Odstęp PQ - w terminologii medycznej określenie fragmentu zapisu elektrokardiograficznego od początku załamka P do początku zespołu QRS. Czas jego trwania i morfologia zapisu odpowiada fali pobudzenia przechodzącej przez mięśniówkę przedsionków, węzeł przedsionkowo-komorowy, pęczek Hisa z jego odnogami i włókna Purkiniego. Odstęp kończy się z chwilą rozpoczęcia depolaryzacji mięśniówki komór (a dokładniej mięśniówki przegrody międzykomorowej), co w zapisie EKG odpowiada załamkowi Q wchodzącemu w skład zespołu QRS.
    Blok przedsionkowo-komorowy III stopnia. Na czerwono zaznaczono załamki P, na niebiesko zespoły QRS

    Blok serca przedsionkowo-komorowy (łac. dissociatio atrioventricularis) – jest to czasowe, napadowe lub stałe zaburzenie przewodzenia bodźców z węzła zatokowo-przedsionkowego do roboczego mięśnia komór, przebiegający w 3 stopniach zaawansowania:

    Sarkoidoza, choroba Besniera-Boecka-Schaumanna (łac. sarcoidosis) – choroba układu odpornościowego charakteryzująca się powstawaniem ziarniniaków (małych grudek zapalnych), które nie podlegają martwicy. Praktycznie każdy organ może być nią dotknięty, chociaż najczęściej pojawia się w węzłach chłonnych i płucach. Objawy mogą się pojawić nagle, ale najczęściej postępują stopniowo. W obrazie rentgenowskim płuc sarkoidoza może przypominać gruźlicę lub chłoniaka.Sztuczny rozrusznik serca (inaczej stymulator serca, kardiostymulator) to urządzenie elektryczne (obecnie wszczepiane w ciało chorego) służące do elektrycznego pobudzania rytmu serca. Stosuje się go, gdy naturalny rozrusznik – węzeł zatokowy, w wyniku różnych schorzeń trwale przestaje spełniać swoją rolę (choroba węzła zatokowo-przedsionkowego), co prowadzi do objawów niedokrwienia mózgu lub niewydolności serca. Drugim wskazaniem do wszczepienia rozrusznika są zaburzenia przewodzenia (tzn. blok przewodnictwa przedsionkowo-komorowego) przez naturalne elektryczne połączenie pomiędzy przedsionkami i komorami serca – węzeł przedsionkowo-komorowy.
  • Blok przedsionkowo-komorowy I stopnia polega na przedłużeniu czasu przewodzenia między przedsionkami a roboczym mięśniem komór. Wszystkie pobudzenia powstające w przedsionkach przewodzone są do komór. Blok I stopnia charakteryzuje się w badaniu EKG wydłużeniem odstępu PQ powyżej 0,2 s.
  • Blok przedsionkowo-komorowy II stopnia:
  • blok typu Mobitz I (dawniej: Wenckebacha), charakteryzujący się stopniowym, z każdą ewolucją serca, wydłużaniem odstępu PQ, aż do wypadnięcia zespołu QRS (tzw. periodyka Wenckebacha).
  • blok typu Mobitz II (dawniej: Mobitza), polegający na całkowitym wypadnięciu zespołu QRS, pomimo powstałego bodźca przedsionkowego. Charakteryzuje się tym, że po kilku załamkach P następuje brak zespołu QRS. W zależności od stosunku liczby załamków P do liczby zespołów QRS mówimy o typie bloku, najczęściej 3:2, 4:3, 5:4. Jeżeli zespoły QRS nie pojawiają się po przynajmniej dwóch kolejnych załamkach P mówimy o zaawansowanym bloku II stopnia.
  • blok 2:1 – w przypadku sytuacji, gdzie w EKG widoczne są dwa załamki P na każdy zespół QRS nie jest możliwe wyróżnienie typu bloku wyłącznie na podstawie załamków P.
  • Blok przedsionkowo-komorowy III stopnia polega na zupełnie nieskoordynowanej pracy przedsionków i komór, czemu towarzyszy niezależne występowanie, odpowiadającym im w badaniu EKG, załamków P i zespołów QRS. Częstotliwość rytmu komór jest wolniejsza niż przedsionków.

    • Ablacja przezskórna – zabieg kardiologiczny, który wykonywany jest w celu trwałego wyleczenie rodzaju zaburzenia rytmu serca nazywanego częstoskurczem. Polega on na zniszczeniu, najczęściej energią termiczną, obszaru serca, będącego anatomicznym podłożem występowania takiego zaburzenia.Kardiomiopatie (łac. cardiomyopathia) to grupa chorób mięśnia sercowego, heterogennych ze względu na etiologię, prowadzących do dysfunkcji serca. Zajęciu mięśnia sercowego mogą towarzyszyć nieprawidłowości budowy i czynności osierdzia, wsierdzia, innych narządów.

    Etiologia[]

  • blok wrodzony (np. zespół Holt-Orama)
  • niedokrwienie mięśnia sercowego
  • kardiomiopatie
  • zmiany zwyrodnieniowe układu przewodzącego (choroba Lenègre'a, choroba Leva)
  • uszkodzenia pozabiegowe, ablacja łącza przedsionkowo-komorowego
  • guzy serca
  • leki (β-blokery, werapamil, diltiazem, glikozydy naparstnicy, leki antyarytmiczne klasy I, amiodaron)
  • hiperkaliemia
  • choroby układowe (sarkoidoza, kolagenozy)
  • niedoczynność tarczycy
  • borelioza
  • zaburzenia układu wegetatywnego (sportowcy, niekiedy u zdrowych osób w trakcie snu)

    • Leczenie[]

  • przewlekły blok I stopnia oraz blok II stopnia typu Mobitz I najczęściej nie wymagają postępowania leczniczego, a jedynie okresowej kontroli. Należy dążyć do odstawienia leków zwalniających przewodzenie przedsionkowo-komorowe, zwłaszcza gdy odstęp PQ wynosi > 0,24-0,26 s.
  • u chorych z blokiem II stopnia typu Mobitz II oraz blokiem III stopnia zwykle istnieją wskazania do wszczepienia stymulatora serca, głównie ze względu na niebezpieczeństwo wystąpienia groźnych zaburzeń rytmu (np. torsade de pointes) oraz objawowej bradykardii (tzw. napady MAS).

    • Zobacz też[]

  • bloki śródkomorowe
  • elektrokardiografia

    • Przypisy

    1. ↑ Andrzej Szczeklik ↓, s. 185.
    2. Andrzej Szczeklik ↓, s. 187.

    Bibliografia[]

  • Andrzej Szczeklik (red.): Choroby wewnętrzne. Kraków: Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, 2010. ISBN 978-83-7430-216-8.
  • Rafał Baranowski, Dariusz wojciechowski (red.): '. Gdańsk: VIA MEDICA, 2012. ISBN 978-83-7599-364-6.
  • Feliks Bolechowski: Podstawy ogólnej diagnostyki klinicznej. Warszawa: PZWL, 1982, s. 343-345. ISBN 8320004659.

    • Star of life.svg Zapoznaj się z zastrzeżeniami dotyczącymi pojęć medycznych i pokrewnych w Wikipedii.

    Leki antyarytmiczne – grupa leków stosowanych w celu normalizacji nieprawidłowej akcji serca (arytmia sercowa), takiej jak migotanie przedsionków, trzepotanie przedsionków, tachykardii komorowej i migotania komór.Węzeł zatokowo-przedsionkowy, węzeł Keitha-Flacka, węzeł SA (łac. nodus sinuatrialis, ang. sinoatrial node) – nadrzędny ośrodek układu bodźco-przewodzącego serca, znajdujący się w ścianie prawego przedsionka, pomiędzy ujściem żyły głównej górnej a grzebieniem granicznym (crista terminalis) pod nasierdziem. Węzeł zatokowy posiada wyspecjalizowane komórki posiadające zdolność do spontanicznych wyładowań, które rozpoczynają każdy cykl pracy serca.



    w oparciu o Wikipedię (licencja GFDL, CC-BY-SA 3.0, autorzy, historia, edycja)

    Warto wiedzieć że... beta

    Diltiazem (łac. Diltiazemum) – lek z grupy antagonistów wapnia, pochodna benzotiazepiny, blokujący kanał wapniowy typu L a przez to zmniejszający niezbędną do skurczu ilość wapnia w komórkach. Jego działanie obejmuje naczynia tętnicze, w najwyższym stopniu wieńcowe, słabiej obwodowe, bardzo słabo żylne. Działanie to zwiększa przepływ wieńcowy i obniża ciśnienie tętnicze, w konsekwencji zmniejszając obciążenie następcze lewej komory, a zatem i zapotrzebowanie serca na tlen. Lek także, działając bezpośrednio na węzeł zatokowy zwalnia czynność serca. Nie ma negatywnego wpływu na metabolizm lipidów i cukrów (w czym wykazuje podobieństwo do innych antagonistów wapnia). Dostępność biologiczna diltiazemu wynosi przy systematycznym podawaniu ok. 90%.
    Elektrokardiografia (EKG) – zabieg diagnostyczny wykorzystywany w medycynie przede wszystkim w celu rozpoznawania chorób serca.
    Choroby tkanki łącznej (ang. Connective tissue disease – CTD) – grupa różnorodnych chorób, w których zmiany patologicznie pierwotnie występują w tkance łącznej. Tkanka łączna to jeden z typów tkanek, który charaktryzuje się obfitą substancją pozakomórkową, która utrzymuje, spaja i ochrania narządy wewnętrzne. Dawna nazwa chorób tkanki łącznej – kolagenozy sugerowała, że choroby te dotyczą tylko kolagenu, natomiast w rzeczywistości obejmują one całą tkankę łączną. Do chorób tkanki łącznej należą:
    Tarczyca (łac. glandula thyroidea) – nieparzysty gruczoł wydzielania wewnętrznego występujący u kręgowców. Wytwarza hormony trójjodotyroninę (T3), tyroksynę (T4) i kalcytoninę, wpływając na metabolizm i gospodarkę wapniowo-fosforową organizmu.
    Amiodaron – organiczny związek chemiczny, lek zwiększający czas trwania potencjału błonowego. Należy do III grupy leków antyarytmicznych zgodnie z podziałem według Vaughana Wiliamsa.
    Zespół QRS – w terminologii medycznej określenie fragmentu zapisu elektrokardiograficznego. Mianem tym określa się największy zespół załamków EKG. Opisuje depolaryzację (pobudzenie) mięśni komór serca i składa się z jednego lub kilku załamków określanych kolejno jako Q, R i S, w zależności od miejsca wystąpienia i kierunku wychylenia.
    Zespół Morgagniego-Adamsa-Stokesa inaczej napad Morgagniego-Adamsa-Stokesa (ang. Morgagni-Adams-Stokes syndrome, MAS) – powtarzające się, krótkie epizody utraty przytomności wynikające z pogorszenia się zaopatrzenia mózgu w krew. To z kolei spowodowane jest zatrzymaniem (asystolia) lub skrajnym spowolnieniem pracy serca (bradykardia).

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.013 sek.