Bitwa pod Ayacucho
Podstrony: 1 [2] [3]
Ameryka Południowa – kontynent leżący na półkuli zachodniej oraz w większej części na półkuli południowej, a w mniejszej – na półkuli północnej. Niekiedy uważana jest również za subkontynent Ameryki.Antonio José de Sucre y de Alda (ur. 3 lutego 1795, zm. 4 czerwca 1830) – generał boliwijski pochodzenia wenezuelskiego, uczestnik walk z Hiszpanami o wolność Ameryki Południowej. Był bliskim przyjacielem Simóna Bolívara, walczył pod jego rozkazami od 1813. 24 maja 1822 pokonał wojska hiszpańskie pod Pichincha, dzięki czemu został wyzwolony Ekwador. W 1824 stoczył zwycięskie bitwy na równinie Junin i pod Ayacucho, na skutek czego zostało wyzwolone Peru i co przesądziło o niepodległości państw Ameryki Południowej i wycofaniu Hiszpanów z tego kontynentu. W latach 1826–1828 był prezydentem Boliwii (Górnego Peru), którą wyzwolił rok wcześniej. Był przeciwnikiem włączenia tego kraju do Peru. W 1828 ustąpił ze stanowiska i wyjechał do Ekwadoru. Zginął na skutek zamachu przeprowadzonego w górach Berruecos.
Bitwa pod Ayacucho (w pobliżu miasta Ayacucho w Peru) – starcie zbrojne, które miało miejsce 9 grudnia 1824 w czasie wojen o niepodległość Ameryki Łacińskiej.
Przed bitwą[ | edytuj kod]
Na skutek bitwy na przełęczy Corpahuaico oraz zajęcie przez wiernych Hiszpanii rojalistów Huamanguilla głównodowodzący wojskami republikańskimi (Patriotami) gen. Antonio José de Sucre, podkomendny Simóna Bolívara utracił możliwość dalszego marszu w kierunku Humamanga i został zmuszony do przyjęcia bitwy w niesprzyjających warunkach. Obóz wojsk patriotycznych w La Quinua znajdował się na terenach zamieszkałych przed ludność wrogą Republice, a armia rojalistyczna zajęła lepszą pozycję na górze Condorcunca górującej nad płaskowzgórzem Ayacucho ("miejsce umarłych" w języku keczua).
Armia republikańska liczyła ok. 5800 żołnierzy, podzielonych na trzy dywizje, którymi dowodzili gen. Jose de La Mar, Jose Cordova i Jacinto Lara. Dysponowała jedną armatą. Kawalerią, składającą się z czterech pułków, dowodził gen. Guillermo Miller. Armią dowodził gen. Antonio José de Sucre.
Wojska rojalistów liczyły ok. 9300 żołnierzy wyposażonych w 11 armat, podzielonych na Dywizję Awangardy pod dowództwem Jerónimo Valdésa, dywizję gen. Alejandro Villalobosa i dywizję gen. Juan Antonio Moneta. Kawaleria, którą dowodził brygadier Valentin Ferraz liczyła osiem szwadronów, podzielonych na dwie brygady. Dowódcą armii był wicekról Jose de la Serna.
Podstrony: 1 [2] [3]