Big Black
Rock and roll lub rock ‘n’ roll (ang. „kołysz się i tocz”) – podstawowa forma leżąca u fundamentów wszystkich stylów rockowych. Samo określenie „rock and roll” zostało zaczerpnięte bezpośrednio z tradycji bluesa. Po raz pierwszy wyrażenie to w znaczeniu stylu muzycznego zostało użyte przez Alana Freeda w 1951 roku. Wywodzi się z uproszczonego i zredukowanego, do trzech lub czterech akordów, schematu bluesowego granego w szybkim tempie przy pomocy zelektryfikowanych instrumentów. Dodatkowo obejmuje wpływy rhythm and bluesa, country i tradycyjnego jazzu. Pierwszy raz został użyty w piosence Trixie Smith „My Man Rocks Me (With One Steady Roll)” 1922 r. EP (skrót od ang. Extended Play; pot. epka) – minialbum; symbolem tym oznacza się album muzyczny, który jest zbyt długi by nazwać go zwykłym singlem czy też – ze względu na zawarty na nim materiał – nie kwalifikujący się jako maxi singel i który jest jednocześnie zbyt krótki by uznać go za pełnoprawny album długogrający.
Industrial – awangardowy styl w muzyce elektronicznej, czerpiący inspiracje z fascynacji, a jednocześnie rozczarowania zdehumanizowaną cywilizacją przemysłową, z jednej strony dążącą do technicznej doskonałości, a z drugiej spychającą jednostkę ludzką na dalszy plan.
Big Black – amerykański zespół muzyczny grający i wydający w latach 1982–1987. Jeden z najbardziej znanych i wpływowych jeśli chodzi o gatunek rocka określany jako noise rock. Ich twórczość można też częściowo wpisać w kilka innych nurtów: industrial, post punk, indie. Członkowie grupy konsekwentnie określali swoją muzykę jako punk rock.
Założycielem Big Black był Steve Albini, który grał na gitarze, pisał teksty i był wokalistą. Na początku Albini działał sam.
Charakterystyczne dla muzyki Big Black są: bardzo ostre, metaliczne brzmienie gitar, użycie automatu perkusyjnego. Większość z tekstów grupy porusza tematy takie jak narkomania, gwałt, morderstwa, rasizm, a także choroby psychiczne.
Big Black cechowało także specyficzne, krytyczne podejście do przemysłu muzycznego. Początkowo częste spory z firmami wydawniczymi prowadziły do ciągłych zmian wytwórni. Część produkcji zespół wydał zresztą niezależnie. Potem związał się z kultową dla fanów noiserocka wytwórnią Touch and Go. Muzycy BB byli własnymi menedżerami, zdarzało się także, że wykupowali bilety na swoje koncerty i własne albumy.
Jednym z ciekawszych utworów zespołu jest noise’owy cover The Model zespołu Kraftwerk. Z kolei na płycie The Hammer Party znajduje się przeróbka piosenki The Big Payback Jamesa Browna.
Po zakończeniu działalności Big Black Steve Albini rozwijał swoją wizję noise’u w zespołach Rapeman (jeden album) i Shellac (do dziś).