Benedykt VIII
Państwo Kościelne (łac. Patrimonium Sancti Petri - ojcowizna świętego Piotra) – państwo znajdujące się na terenie obecnych środkowych Włoch istniejące w okresie od 755 (lub 754 albo 756) do 1870 (zajęcie Rzymu po zjednoczeniu Italii) i rządzone przez papieży jako świeckich monarchów.Normanowie (st. nord. Norrmaen, ludzie północy) – określenie stosowane w zachodniej Europie dla określenia mieszkańców Skandynawii w okresie ich ekspansji handlowej i terytorialnej w VIII-XII wieku. Od IX wieku Normanowie na podbijanych terenach tworzyli nowe organizacje państwowe, np. Normandię czy Islandię.
Wilhelm I Pobożny (zm. 6 lipca 918), hrabia Owernii (jako Wilhelm III), książę Akwitanii, syn hrabiego Owernii Bernarda Plantapilosy i Ermengardy córkę Bernarda I z Owernii. Przed 898 r. poślubił Engelbergę, córkę Bosona Prowansalskiego i Ermengardy, córki cesarza Ludwika II, ale nie miał z nią dzieci.
Benedykt VIII (łac. Benedictus Octavus, właśc. Teofilatto di Tuscolo; ur. ok. 980 w Tusculum, zm. 9 kwietnia 1024 w Rzymie) – papież od 17 maja 1012 do 9 kwietnia 1024.
Życiorys[ | edytuj kod]
Jego prawdziwie imię to Teofilakt; był człowiekiem świeckim, synem Grzegorza, księcia Tusculum, bratem Romanusa (późniejszego papieża Jana XIX) i Alberyka III. Po śmierci Jana XVIII i Jana II Krescencjusza (odpowiednio: 12 i 18 maja 1012), konkurencyjne rody arystokratyczne wysunęły swoich kandydatów na Stolicę Piotrową: hrabiowie Tusculum – Benedykta VIII, a arystokraci Krescencjusze – Grzegorza VI, który został antypapieżem.
Aby uniemożliwić przejęcie tronu papieskiego przez antypapieża, Benedykt VIII użył siły militarnej, w wyniku czego jego brat przejął władzę cywilną w Rzymie. Wkrótce potem antypapież Grzegorz musiał uciekać na dwór cesarski i prosić Henryka II o pomoc; cesarz jednak odmówił i udzielił poparcia Benedyktowi.
Benedykt VIII był pierwszym z trzech papieży wywodzących się z rodu hrabiów Tusculum.
Pontyfikat[ | edytuj kod]
Benedykt VIII był aktywny na arenie politycznej w czasie swojego pontyfikatu. 14 lutego 1014 roku koronował w bazylice św. Piotra króla niemieckiego Henryka II na cesarza, a przyrodniego brata cesarza, Arnolda, konsekrował na arcybiskupa Rawenny. W ten sposób zyskał sobie przychylność świeckiego władcy ówczesnej Europy. Na tym samym synodzie papież, na prośbę cesarza, wprowadził do credo dodatek Filioque, który nie funkcjonował w rzymskiej wersji. Na kolejnym synodzie w Rawennie, Benedykt ustanowił prawa przeciwko symonii i wprowadził minimalny wiek święceń kapłańskich.
Przy pomocy wojsk z Pizy i Genui osobiście dokonał także pogromu Saracenów w północnej Italii i w 1016 wyzwolił Sardynię. Zawarł rozejm z Normanami, atakującymi Rzym od południa, po czym wsparł powstanie przeciw władzom bizantyńskim; spowodowało to wykreślenie jego imienia z dyptychów. Kiedy wojska bizantyńskie zaatakowały Italię, udał się po pomoc do Niemiec, do cesarza Henryka II. Po drodze poświęcił katedrę w Bambergu, (gdzie z cesarzem Henrykiem spędził Wielkanoc) i odwiedził klasztor w Fuldzie z grobem św. Bonifacego. Pojawienie się papieża w Niemczech było tak wielkim wydarzeniem, że cesarz ponowił Privilegium Ottonianum, uroczyście potwierdzając donacje Pepina Krótkiego i Karola Wielkiego. Dodał także nowe ziemie do Państwa Kościelnego, dzięki czemu obejmowało ono już niemalże cały Półwysep Italijski. Cesarz ruszył z odsieczą, jednakże zwycięstwa zostały zaprzepaszczone i zakończyły się tylko powstrzymaniem posuwania się Bizantyńczyków na północ Włoch.
Papież Benedykt VIII, razem z cesarzem, zwołał synod w Pawii (1022 rok), gdzie potępiono symonię i bardzo surowo zakazano zawierania małżeństw duchownym. Henryk II poparł te ustalenia i wprowadził je jako prawo obowiązujące w całym cesarstwie. Podyktowane to było troską o to, by dobra kościelne nie były dziedziczone przez potomstwo duchowieństwa.
Czynnie zaangażował się w sprawy związane z reformą życia monastycznego, realizowaną przez Kongregację kluniacką, założoną w roku 910 przez księcia Wilhelma Akwitańskiego. Papież wprowadził zwyczaj śpiewania pieśni religijnych podczas sprawowania mszy.
Benedykt VIII uchodził za człowieka energicznego, przewidującego, zdecydowanego w działaniu; należał do sprawnych administratorów o zacięciu wojskowym i stał na straży prymatu biskupa Rzymu w sprawach dyscyplinarnych. Po śmierci 9 kwietnia 1024 roku, jego ciało złożone zostało w bazylice św. Piotra.
Przypisy[ | edytuj kod]
- ↑ Rudolf Fischer-Wollpert: Leksykon papieży. Kraków: Znak, 1996, s. 68. ISBN 83-7006-437-X.
- ↑ John N. D. Kelly: Encyklopedia papieży. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1997, s. 195-197. ISBN 83-06-02633-0.