Benedetto Bravo
Przeczytaj także...
Biblioteka Narodowa (BN) – polska biblioteka narodowa w Warszawie, na Ochocie, na Polu Mokotowskim, narodowa instytucja kultury założona w 1928.Ewa Maria Wipszycka-Bravo (ur. 27 listopada 1933 w Warszawie) – historyk starożytności, profesor emeritus Uniwersytetu Warszawskiego.
Profesor zwyczajny (skrót: prof. zw., z łac. professor ordinarius) – stanowisko na uczelni przewidziane dla pracownika naukowego lub naukowo-dydaktycznego, który posiada tytuł naukowy profesora (art. 114, ust. 1 Ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym, Dz. U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.). Stanowisko profesora zwyczajnego jest ukoronowaniem kariery naukowej pracowników uczelni. Wiąże się bowiem z największym prestiżem – jest przyznawane szczególnie zasłużonym dla uczelni i wyróżniającym się naukowcom z tytułem naukowym profesora. Do roku 1990 profesor zwyczajny i profesor nadzwyczajny były to dwa odrębnie tytuły naukowe nadawane przez Przewodniczącego Rady Państwa. Profesor zwyczajny był wyższy rangą niż profesor nadzwyczajny.
Biblioteka Narodowa (BN) – polska biblioteka narodowa w Warszawie, na Ochocie, na Polu Mokotowskim, narodowa instytucja kultury założona w 1928.Ewa Maria Wipszycka-Bravo (ur. 27 listopada 1933 w Warszawie) – historyk starożytności, profesor emeritus Uniwersytetu Warszawskiego.
Profesor zwyczajny (skrót: prof. zw., z łac. professor ordinarius) – stanowisko na uczelni przewidziane dla pracownika naukowego lub naukowo-dydaktycznego, który posiada tytuł naukowy profesora (art. 114, ust. 1 Ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym, Dz. U. z 2005 r. Nr 164, poz. 1365 z późn. zm.). Stanowisko profesora zwyczajnego jest ukoronowaniem kariery naukowej pracowników uczelni. Wiąże się bowiem z największym prestiżem – jest przyznawane szczególnie zasłużonym dla uczelni i wyróżniającym się naukowcom z tytułem naukowym profesora. Do roku 1990 profesor zwyczajny i profesor nadzwyczajny były to dwa odrębnie tytuły naukowe nadawane przez Przewodniczącego Rady Państwa. Profesor zwyczajny był wyższy rangą niż profesor nadzwyczajny.
Benedetto Bravo (ur. w 1931) – filolog klasyczny i historyk starożytności, profesor nauk humanistycznych, profesor emeritus na Uniwersytecie Warszawskim.
Życiorys[ | edytuj kod]
Ukończył studia na Uniwersytecie w Pizie i w Scuola Normale Superiore di Pisa w 1953 r. Lektor języka włoskiego w Paryżu w okresie 1956–1960. Doktorat i habilitację uzyskał na Uniwersytecie Warszawskim w 1966 i 1979 r., profesurę tytularną w 1994 r. Zatrudniony w Instytucie Historycznym UW kolejno jako asystent od 1962 r., starszy asystent, adiunkt, docent, profesor nadzwyczajny od 1991 r., profesor zwyczajny od 1999 r.
Specjalizuje się w historii starożytnej Grecji okresu archaicznego i klasycznego.
Docent (niem. Dozent od łac. doceo – uczę) – stanowisko w szkołach wyższych i instytutach naukowych dla pracowników dydaktycznych.Starożytność – okres w historii Bliskiego Wschodu, Europy i Afryki Północnej nazywany też antykiem i obejmujący dzieje tych regionów od powstania pierwszych cywilizacji do około V wieku n.e.
Mąż Ewy Wipszyckiej, ojciec Pawła Bravo.
Wybrane publikacje[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- Łącznie te trzy tomy są opisane w artykule Historia starożytnych Greków.
Linki zewnętrzne[ | edytuj kod]
Kontrola autorytatywna (osoba):ISNI: 0000 0001 2027 9182 VIAF: 69024263 LCCN: n86097203 GND: 1147623546 SBN: IT\ICCU\RAVV\037350 NTA: 069393532 PLWABN: 9810602455005606 NUKAT: n93122767 WorldCat: lccn-n86097203
Identyfikatory zewnętrzne:
Nauka Polska: 56410
Profesor emeritus (z łac., skrót prof. em., l. mn. professores emeriti) – profesor emerytowany, zwykle przed przejściem na emeryturę zajmujący stanowisko profesora zwyczajnego, najczęściej nadal pracujący na swojej macierzystej uczelni jako honorowy profesor pomocniczy, który prowadzi głównie seminaria magisterskie i doktorskie, rzadziej regularne wykłady dla studentów. Profesorów emerytów zatrudniają również prywatne szkoły wyższe.International Standard Name Identifier (ISNI) – unikalny identyfikator służący wystandaryzowanej identyfikacji
obiektów, podmiotów, autorów dzieł, utworów i publikacji.
Warto wiedzieć że... beta
Library of Congress Control Number (LCCN) – numer nadawany elementom skatalogowanym przez Bibliotekę Kongresu wykorzystywany przez amerykańskie biblioteki do wyszukiwania rekordów bibliograficznych w bazach danych i zamawiania kart katalogowych w Bibliotece Kongresu lub u innych komercyjnych dostawców.
WorldCat – katalog rozproszony łączący zbiory 71 000 bibliotek ze 112 krajów, które są uczestnikami serwisu Online Computer Library Center. Katalog jest tworzony i prowadzony przez biblioteki, których zbiory są w nim ujęte.
Virtual International Authority File (VIAF) – międzynarodowa kartoteka haseł wzorcowych. Jej celem jest ujednolicenie zapisu nazw osobowych (haseł), dlatego zbiera z bibliotek z całego świata – ich różne wersje i prezentuje je razem, pod jednym, unikatowym identyfikatorem numerycznym. Pozwala to obniżyć koszty i zwiększyć użyteczność danych gromadzonych przez biblioteki. Informacje po dopasowaniu i połączaniu są udostępniane online bibliotekom na całym świecie.
Paryż (fr. Paris) – stolica i największa aglomeracja Francji, położona w centrum Basenu Paryskiego, nad Sekwaną (La Seine). Miasto stanowi centrum polityczne, ekonomiczne i kulturalne kraju. Znajdują się tu liczne zabytki i atrakcje turystyczne, co powoduje, że Paryż jest co roku odwiedzany przez ok. 30 milionów turystów.
Aleksander Wolicki (ur. 9 lipca 1968 w Warszawie) – polski historyk antyku. Od 2017 r. pełni w Instytucie Historycznym UW funkcję zastępcy dyrektora ds. ogólnych.
Tytuł naukowy (tytuł naukowy profesora) – nadawany przez Prezydenta RP osobie, która uzyskała już stopień naukowy doktora habilitowanego przez to jest samodzielnym pracownikiem nauki, ma osiągnięcia naukowe lub artystyczne znacznie przekraczające wymagania stawiane w przewodzie habilitacyjnym oraz posiada poważne osiągnięcia dydaktyczne, w tym w kształceniu kadry naukowej. Wyjątkowo może być nadany osobie ze stopniem doktora, o wybitnych osiągnięciach naukowych lub artystycznych.
Uniwersytet w Pizie (wł. Università di Pisa) – jeden z najstarszych i jeden z najsłynniejszych włoskich uniwersytetów. Zlokalizowany jest w Pizie (Toskania). Obecnie wraz z dwoma innymi uczelniami wchodzi w skład grupy pizańskich szkół wyższych (wł: Sistema Universitario Pisano). Uczy się tu prawie 52 tys studentów. Co roku mury uczelni opuszcza ponad 11 tys absolwentów. Kierunkiem, którego absolwenci Uniwersytetu w Pizie osiągają najwyższy światowy poziom jest w chwili obecnej przede wszystkim informatyka.