• Artykuły
  • Forum
  • Ciekawostki
  • Encyklopedia

    • Bawolec



    Podstrony: [1] [2] [3] 4 [5]
    Przeczytaj także...
    Pasożytnictwo, parazytyzm – forma antagonistycznego współżycia dwóch organizmów, z których jeden czerpie korzyści ze współżycia, a drugi ponosi szkody. Termin ten stosowany jest w biologii – w odniesieniu do dwóch organizmów różnych gatunków – oraz w socjologii, gdzie pasożytnictwem nazywany jest próżniaczy tryb życia osoby zdolnej do pracy. Zbliżonymi do pasożytnictwa formami – spotykanymi w biologii rozwoju – są szczególne taktyki rozrodcze prowadzone przez parazytoidy, pasożyty lęgowe oraz niektóre gatunki tzw. pasożytów płciowych (np. matronicowate).Kwasy tłuszczowe – kwasy monokarboksylowe o wzorze ogólnym R-COOH (R oznacza łańcuch węglowodorowy, a COOH jest grupą karboksylową znajdującą się na końcu tego łańcucha).
    Relacje z człowiekiem[ | edytuj kod]

    Bawolec stanowi popularną zwierzynę łowną i źródło trofeów, jako że rzuca się w oczy i jest łatwym celem polowań. Ślady rysunkowe i epigraficzne z Egiptu wskazują, że w paleolicie górnym Egipcjanie polowali na bawolce i udomawiali je. Bawolec stanowił dlań ważne źródło mięsa, jednak jego znaczenie ekonomiczne ustępowało znaczeniu gazel i innych gatunków pustynnych. Od początku neolitu polowania stawały się rzadsze i także szczątki bawolców z tego okresu historii Egiptu spotyka się coraz rzadziej, aż w końcu nie ma ich wcale – dziś bawolce nie żyją w Egipcie.

    Ruja, cieczka, estrus (łac. oestrus) – faza płodności samic w cyklu rozrodczym większości ssaków łożyskowych, z wyjątkiem człowiekowatych (zob. menstruacja). Ułatwia skojarzenie pary w celu zapewnienia przekazania genów.Uniwersytet Kopenhaski (duń. Københavns Universitet) – największy i najstarszy uniwersytet oraz placówka badawcza w Kopenhadze. Jedna z najlepszych uczelni w Europie, należy także do IARU.

    W badaniu efektów miejsca i płci na cechy tusz oszacowano średnią masę tuszy samca bawolca rudego na 79,3 kg, samicy zaś na 56 kg. Mięso zwierząt z regionu Qua-Qua cechuje się największą zawartością tłuszczów, wynoszącą 1,3%. Znaleziono też zaniedbywalne międzyosobnicze różnice w stężeniach kwasów tłuszczowych, aminokwasów i soli mineralnych. Mięso bawolca uznano za zdrowe. Stosunek wielonienasyconych kwasów tłuszczowych do nasyconych kwasów tłuszczowych wynosi 0,78, nieco więcej od rekomendowanej wartości 0,7

    Czaszka (łac. cranium) – struktura kostna lub chrzęstna, która służy jako szkielet głowy. Stanowi naturalną osłonę mózgu i innych narządów znajdujących się w głowie.Szakal – nazwa kilku gatunków średniej wielkości drapieżników z rodziny psów. Szakale są mniejsze od wilków, mają krótkie kończyny i bardziej wysmukły pysk. Żywią się drobnymi zwierzętami, padliną i roślinami. Najpospolitszym gatunkiem jest szakal złocisty, zamieszkujący północną Afrykę, Azję i Półwysep Bałkański.

    Przypisy[ | edytuj kod]

    1. Alcelaphus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.).
    2. ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 177. ISBN 978-83-88147-15-9.
    3. Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference. Wyd. 3.. Baltimore, USA: Johns Hopkins University Press, 2005, s. 674. ISBN 978-0-8018-8221-0. OCLC 62265494. (ang.)
    4. ↑ Hartebeest. [dostęp 2016-01-24].
    5. ↑ M.A. Mares: Encyclopedia of Deserts. Norman, USA: University of Oklahoma Press, 1999, s. 265. ISBN 978-0-8061-3146-7.
    6. The Influence of South African Dutch or Afrikaans on the English Vocabulary. W: E.C. Llewellyn: The Influence of Low Dutch on the English Vocabulary. Londyn, UK: Oxford University Press, 1936, s. 163.
    7. J.D. Skinner, C.T. Chimimba: The Mammals of the Southern African Subregion. Wyd. 3.. Cambridge, UK: Cambridge University Press, 2005, s. 649. ISBN 978-0-521-84418-5.
    8. ↑ J. Kingdon: Mammals of Africa. Londyn, UK: Bloomsbury, 2013, s. 510–22. ISBN 978-1-4081-2257-0.
    9. kongoni. Merriam-Webster. [dostęp 2016-02-26].
    10. W. G. Swank: African Antelope. New York, USA: Winchester Press, 1971, s. 95. ISBN 978-0-87691-029-0.
    11. T.S. Palmer: Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. Washington: Government Printing Office, 1904, s. 88, seria: North American Fauna. (ang.)
    12. ↑ D.E. Wilson, D.M. Reeder, Mammal Species of the World: A Taxonomic and Geographic Reference, wyd. 3., Baltimore, USA: Johns Hopkins University Press, 2005, s. 674, ISBN 978-0-8018-8221-0, OCLC 62265494 [dostęp 2016-05-08] [zarchiwizowane z adresu 2012-10-19].
    13. ↑ R.M. Nowak: Walker's Mammals of the World. Wyd. 6th. Baltimore, USA: Johns Hopkins University Press, 1999, s. 1181–3. ISBN 978-0-8018-5789-8.
    14. ↑ Ø. Flagstad, P.O. Syversten, N.C. Stenseth, K.S. Jakobsen. Environmental change and rates of evolution: the phylogeographic pattern within the hartebeest complex as related to climatic variation. „Proceedings of the Royal Society B: Biological Sciences”. 268 (1468), s. 667–77, 2001. DOI: 10.1098/rspb.2000.1416. PMID: 11321054. PMCID: PMC1088655. 
    15. E.S. Vrba. Phylogenetic analysis and classification of fossil and recent Alcelaphini Mammalia: Bovidae. „Biological Journal of the Linnean Society”. 11 (3), s. 207–28, 1979. DOI: 10.1111/j.1095-8312.1979.tb00035.x. 
    16. A.W. Gentry: Evolution and dispersal of African Bovidae. W: Horns, Pronghorns, and Antlers: Evolution, Morphology, Physiology, and Social Significance. G.A. Bubenik (editor), A.B. Bubenik (editor). New York, USA: Springer, 2012, s. 216. ISBN 978-1-4613-8966-8.
    17. C. Groves, P. Grubb: Ungulate Taxonomy. Baltimore, USA: Johns Hopkins University Press, 2011, s. 208. ISBN 978-1-4214-0093-8.
    18. ↑ C.A. Matthee, T.J. Robinson. Cytochrome b phylogeny of the family Bovidae: Resolution within the Alcelaphini, Antilopini, Neotragini, and Tragelaphini. „Molecular Phylogenetics and Evolution”. 12 (1), s. 31–46, 1999. DOI: 10.1006/mpev.1998.0573. PMID: 10222159. 
    19. P. Arctander, C. Johansen, M.A. Coutellec-Vreto. Phylogeography of three closely related African bovids (tribe Alcelaphini). „Molecular Biology and Evolution”. 16 (12), s. 1724–39, 1999. PMID: 10605114. 
    20. ↑ Ø. Flagstad, P.O. Syvertsen, N.C. Stenseth, J.E. Stacy i inni. Genetic variability in Swayne’s hartebeest, an endangered antelope of Ethiopia. „Conservation Biology”. 14 (1), s. 254–64, 2000. DOI: 10.1046/j.1523-1739.2000.98339.x. 
    21. ↑ Alcelaphus buselaphus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    22. Alcelaphus buselaphus, w: Integrated Taxonomic Information System (ang.) [dostęp 2016]
    23. ↑ R. East, IUCN/SSC Antelope Specialist Group: African Antelope Database 1998. Gland, Switzerland: The IUCN Species Survival Commission, 1999, s. 186–93. ISBN 978-2-8317-0477-7.Sprawdź autora:2.
    24. ↑ Alcelaphus buselaphus buselaphus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    25. D.P. Mallon, S.C. Kingswood: Antelopes: North Africa, the Middle East, and Asia. Gland, Switzerland: IUCN, 2001, s. 25. ISBN 978-2-8317-0594-1.
    26. ↑ Alcelaphus buselaphus caama, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    27. ↑ Alcelaphus buselaphus lelwel, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    28. J.P. Rafferty: Grazers. Wyd. 1st. New York, USA: Britannica Educational Publications, 2010, s. 121. ISBN 978-1-61530-465-3.
    29. Alcelaphus buselaphus lichtensteini, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    30. ↑ J.G. Lewis, R.T. Wilson. The plight of Swayne’s hartebeest. „Oryx”. 13 (5), s. 491–4, 1977. DOI: 10.1017/S0030605300014551. 
    31. ↑ A. Hildyard: Endangered Wildlife and Plants of the World. New York, USA: Marshall Cavendish, 2001, s. 674–5. ISBN 978-0-7614-7199-8.
    32. ↑ Lelwel Hartebeest. „Big Game Hunting Records – Safari Club International Online Record Book”. Safari Club International. [dostęp 2016-01-26]. [zarchiwizowane z adresu]. 
    33. T.J. Robinson, D.J. Morris, N. Fairall. Interspecific hybridisation in the Bovidae: Sterility of Alcelaphus buselaphus × Damaliscus dorcas F1 progeny. „Biological Conservation”. 58 (3), s. 345–56, 1991. DOI: 10.1016/0006-3207(91)90100-N. 
    34. ↑ J.R. Castelló: Bovids of the World: Antelopes, Gazelles, Cattle, Goats, Sheep, and Relatives. Princeton, USA: Princeton University Press, 2016, s. 537–9. ISBN 978-0-691-16717-6.
    35. Pathways for positive cattle–wildlife interactions in semiarid rangelands. W: D.J. Augustine, K.E. Veblen, J.R. Goheen, C. Riginos, T.P. Young: Conserving Wildlife in African Landscapes: Kenya's Ewaso Ecosystem. Georgiadis, N.J. (editor). Wyd. 632. Washington D.C., USA: Smithsonian Institution Scholarly Press, 2011, s. 55–71, seria: Smithsonian Contributions to Zoology.
    36. Kenya Highland Hartebeest. „Big Game Hunting Records – Safari Club International Online Record Book”. Safari Club International. [dostęp 2016-01-26]. [zarchiwizowane z adresu]. 
    37. ↑ A.E. Ruxton, E. Schwarz. On hybrid hartebeests and on the distribution of the Alcelaphus buselaphus group. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 99 (3), s. 567–83, 1929. DOI: 10.1111/j.1469-7998.1929.tb07706.x. 
    38. Neumann Hartebeest. „Big Game Hunting Records – Safari Club International Online Record Book”. Safari Club International. [dostęp 2016-01-26]. [zarchiwizowane z adresu]. 
    39. J. Harris, M. Leaky: Lothagam: The Dawn of Humanity in Eastern Africa. New York, USA: Columbia University Press, 2001, s. 547. ISBN 978-0-231-11870-5.
    40. L.R. Berger, B. Hilton-Barber: Field Guide to the Cradle of Humankind: Sterkfontein, Swartkrans, Kromdraai & Environs World Heritage Site. Wyd. 2nd (revised). Cape Town, South Africa: Struik Publishers, 2004, s. 163. ISBN 978-1-77007-065-3.
    41. E. Tsahar, I. Izhaki, S. Lev-Yadun, G. Bar-Oz i inni. Distribution and extinction of ungulates during the Holocene of the southern Levant. „PLoS ONE”. 4 (4), s. 5316–28, 2009. DOI: 10.1371/journal.pone.0005316. Bibcode: 2009PLoSO...4.5316T. 
    42. ↑ J. Kingdon: East African Mammals: An Atlas of Evolution in Africa. Wyd. Volume 3, Part D: Bovids. Chicago: University of Chicago Press, 1989. ISBN 978-0-226-43725-5.
    43. ↑ D. Macdonald: The Encyclopedia of Mammals. New York, USA: Facts on File, 1987, s. 564–71. ISBN 978-0-87196-871-5.
    44. I. Capellini, L.M. Gosling. Habitat primary production and the evolution of body size within the hartebeest clade. „Biological Journal of the Linnean Society”. 92 (3), s. 431–40, 2007. DOI: 10.1111/j.1095-8312.2007.00883.x. 
    45. ↑ Western Hartebeest. „Big Game Hunting Records – Safari Club International Online Record Book”. Safari Club International. [dostęp 2016-01-26]. [zarchiwizowane z adresu]. 
    46. ↑ Cape or Red Hartebeest. „Big Game Hunting Records – Safari Club International Online Record Book”. Safari Club International. [dostęp 2016-01-26]. [zarchiwizowane z adresu]. 
    47. ↑ Coke Hartebeest. „Big Game Hunting Records – Safari Club International Online Record Book”. Safari Club International. [dostęp 2016-01-26]. [zarchiwizowane z adresu]. 
    48. ↑ Lichtenstein Hartebeest. „Big Game Hunting Records – Safari Club International Online Record Book”. Safari Club International. [dostęp 2016-01-26]. [zarchiwizowane z adresu]. 
    49. ↑ Swayne Hartebeest. „Big Game Hunting Records – Safari Club International Online Record Book”. Safari Club International. [dostęp 2016-01-26]. [zarchiwizowane z adresu]. 
    50. ↑ R.D. Estes: The Behavior Guide to African Mammals: Including Hoofed Mammals, Carnivores, Primates. Wyd. 4.. Berkeley, USA: University of California Press, 2004, s. 133–42. ISBN 978-0-520-08085-0.
    51. M. Firestone: Watching Wildlife: Southern Africa; South Africa, Namibia, Botswana, Zimbabwe, Malawi, Zambia. Wyd. 2.. Footscray, Australia: Lonely Planet, 2009, s. 228–9. ISBN 978-1-74104-210-8.
    52. ↑ J.O. Heckel, The present status of the hartebeest subspecies with special focus on north-east Africa an the Tora hartebeest, Ethiopian Wildlife Conservation Authority, 2007, s. 1–13 [dostęp 2016-01-26] [zarchiwizowane z adresu 2016-02-03].
    53. ↑ I. Capellini: Dimorphism in the hartebeest. W: D.J. Fairbairn, W.U. Blanckenhorn, T. Székely: Sex, Size and Gender Roles: Evolutionary Studies of Sexual Size Dimorphism. Londyn, UK: Oxford University Press, 2007, s. 124–32. DOI: 10.1093/acprof:oso/9780199208784.003.0014. ISBN 978-0-19-954558-2.
    54. ↑ I. Capellini, L. M. Gosling. The evolution of fighting structures in hartebeest. „Evolutionary Ecology Research”. 8, s. 997–1011, 2006. 
    55. H. Oboussier. Information on Alcelaphini (Bovidae-Mammalia) with special reference to the brain and hypophysis. Results of research trips through Africa (1959–1967). „Gegenbaurs morphologisches Jahrbuch”. 114 (3), s. 393–435, 1970. PMID: 5523305. 
    56. G.B. Schaller: The Serengeti Lion: A Study of Predator-Prey Relations. Chicago, USA: University of Chicago Press, 1976, s. 461–5. ISBN 978-0-226-73640-2.
    57. S. K. Eltringham: The Ecology and Conservation of Large African Mammals. Wyd. 1st. Londyn, UK: MacMillan, 1979, s. 177. ISBN 978-0-333-23580-5.
    58. A. Verlinden. Seasonal movement patterns of some ungulates in the Kalahari ecosystem of Botswana between 1990 and 1995. „African Journal of Ecology”. 36 (2), s. 117–28, 1998. DOI: 10.1046/j.1365-2028.1998.00112.x. 
    59. J. Boomker, I. G. Horak, V. De Vos. The helminth parasites of various artiodactylids from some South African nature reserves. „The Onderstepoort Journal of Veterinary Research”. 53 (2), s. 93–102, 1986. PMID: 3725333. 
    60. ↑ G.W. Howard. Prevalence of nasal bots (Diptera: Oestridiae) in some Zambian hartebeest. „Journal of Wildlife Diseases”. 13 (4), s. 400–4, 1977. DOI: 10.7589/0090-3558-13.4.400. PMID: 24228960. 
    61. F.R.N. Pester, B.R. Laurence. The parasite load of some African game animals. „Journal of Zoology”. 174 (3), s. 397–406, 2009. DOI: 10.1111/j.1469-7998.1974.tb03167.x. 
    62. E. Spitalska, M. Riddell, H. Heyne, O.A. Sparagano. Prevalence of theileriosis in red hartebeest (Alcelaphus buselaphus caama) in Namibia. „Parasitology Research”. 97 (1), s. 77–9, 2005. DOI: 10.1007/s00436-005-1390-y. ISSN 1432-1955. PMID: 15986252. 
    63. C.A. Spinage: African Ecology: Benchmarks and Historical Perspectives. Berlin, Germany: Springer, 2012, s. 1176. ISBN 978-3-642-22872-8.
    64. A.M.G. Belem, É.U. Bakoné. Parasites gastro-intestinaux d'antilopes et de buffles (Syncerus caffer brachyceros) du ranch de gibier de Nazinga au Burkina Faso (Gastro-intestinal parasites of antelopes and buffaloes (Syncerus caffer brachyceros) from the Nazinga game ranch in Burkina Faso ). „Biotechnologie, Agronomie, Société et Environnement”. 13 (4), s. 493–8, 2009. ISSN 1370-6233 (fr.). 
    65. E.P. Hoberg, A. Abrams, P.A. Pilitt. Robustostrongylus aferensis gen. nov. et sp. nov. (Nematoda: Trichostrongyloidea) in kob (Kobus kob) and hartebeest (Alcelaphus buselaphus jacksoni) (Artiodactyla) from sub-Saharan Africa, with further ruminations on the Ostertagiinae. „The Journal of Parasitology”. 95 (3), s. 702–17, 2009. PMID: 19228080. 
    66. P.L. Le Roux. On Longistrongylus meyeri gen. and sp. nov., a trichostrongyle parasitizing the Red Hartebeest Bubalis caama. „Journal of Helminthology”. 9 (3), s. 141, 1931. DOI: 10.1017/S0022149X00030376. 
    67. ↑ Hartebeest. African Wildlife Foundation. [dostęp 2013-01-20].
    68. ↑ J.R. Schuette, D.M. Leslie, R.L. Lochmiller, J.A. Jenks. Diets of hartebeest and Roan antelope in Burkina Faso: Support of the long-faced hypothesis. „Journal of Mammalogy”. 79 (2), s. 426–36, 1998. DOI: 10.2307/1382973. 
    69. M.G. Murray. Comparative nutrition of wildebeest, hartebeest and topi in the Serengeti. „African Journal of Ecology”. 31 (2), s. 172–7, 1993. DOI: 10.1111/j.1365-2028.1993.tb00530.x. 
    70. R.L. Casebeer, G.G. Koss. Food habits of wildebeest, zebra, hartebeest and cattle in Kenya Masailand. „African Journal of Ecology”. 8 (1), s. 25–36, 1970. DOI: 10.1111/j.1365-2028.1970.tb00827.x. 
    71. ↑ Gosling, L.M. Parturition and related behaviour in Coke's hartebeest, Alcelaphus buselaphus cokei Günther.. „J. Reprod. Fert.”. Suppl. 6, s. 265-286, 1969. Researchgate (ang.). 
    72. ↑ G. Mills, L. Hes: The Complete Book of Southern African Mammals. Cape Town, South Africa: Struik Publishers, 1997, s. 255. ISBN 978-0-947430-55-9.
    73. P.R. Yadav: Vanishing and Endangered Species. Nowe Delhi, India: Discovery Publishing House, 2004, s. 139–40. ISBN 978-81-7141-776-6.
    74. D.P. Mallon, S.C. Kingswood: Antelopes: North Africa, the Middle East, and Asia. Gland, Switzerland: IUCN, 2001. ISBN 978-2-8317-0594-1.
    75. F. Harper: Extinct and Vanishing Mammals of the Old World. New York, USA: American Committee for International Wildlife Protection, 1945, s. 642–8.
    76. Alcelaphus buselaphus cokii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    77. Alcelaphus buselaphus lichtensteinii, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    78. Alcelaphus buselaphus tora, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    79. Alcelaphus buselaphus swaynei, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    80. D. Datiko, A. Bekele. Population status and human impact on the endangered Swayne’s hartebeest (Alcelaphus buselaphus swaynei) in Nechisar Plains, Nechisar National Park, Ethiopia. „African Journal of Ecology”. 49 (3), s. 311–9, 2011. DOI: 10.1111/j.1365-2028.2011.01266.x. 
    81. Alcelaphus buselaphus major, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species [online] (ang.).data dostępu?
    82. ↑ W. Van Neer, V. Linseele, R.F. Friedman: Animal burials and food offerings at the elite cemetery HK6 of Hierakonpolis. W: S. Hendrickx, R Friedman, K. Ciałowicz, M. Chłodnicki: Egypt at its Origins: Studies in Memory of Barbara Adams. Wyd. 138. Leuven, Belgium: Peeters Publishers, s. 111, seria: Orientalia Lovaniensia Analecta.
    83. L.C. Hoffman, K. Smit, N. Muller. Chemical characteristics of red hartebeest (Alcelaphus buselaphus caama) meat. „South African Journal of Animal Science”. 40 (3), s. 221–8, 2010. DOI: 10.4314/sajas.v40i3.6. 
    Diploid (z gr. διπλος – podwójny) – komórka zawierająca po dwa chromosomy danego typu. Ta sama informacja jest przechowywana w dwóch miejscach, co ma znaczenie na przykład przy mutacjach.Jeleń – zwyczajowa nazwa kilku rodzajów zwierząt z rodziny jeleniowatych. Mianem tym określa się gatunki należące do rodzajów: Cervus, Blastocerus, Ozotoceros, Odocoileus i inne. W Polsce mianem tym określa się jelenia szlachetnego.


    Podstrony: [1] [2] [3] 4 [5]



    w oparciu o Wikipedię (licencja GFDL, CC-BY-SA 3.0, autorzy, historia, edycja)

    Warto wiedzieć że... beta

    Erytrea, oficjalnie Państwo Erytrea (tigrinia ኤርትራ – Ertra, ሃግሬ ኤርትራ – Hagere Ertra; arab. إرتري – Iritrija, دولة إرتري – Daulat Iritrija) – państwo w Afryce Wschodniej, nad Morzem Czerwonym. Graniczy z Etiopią, Dżibuti i Sudanem.
    Laikipia – hrabstwo w środkowej Kenii. Dwa główne ośrodki miejskie to Nanyuki na południowym-wschodzie i Nyahururu na południowym-zachodzie. Jego stolicą jest Rumuruti. Liczy 518,6 tys. mieszkańców. Większość mieszkańców to lud Kikuju. Inne obecne społeczności to Masajowie, Borana, Samburu, Kalendżin, Meru, Somalowie i Turkana.
    Bamako (bambara: Bamakɔ) – stolica i największe miasto Mali. Położone w południowo-zachodniej części kraju, nad rzeką Niger, w pobliżu granicy z Gwineą. Współrzędne geograficzne Bamako to 12°39′N i 8°0′W.
    Philip Lutley Sclater (ur. 4 listopada 1829, zm. 27 czerwca 1913) – angielski prawnik i zoolog. W zoologii specjalizował się w ornitologii, wydzielił główne regiony zoogeograficzne. Należał do Royal Society, Królewskiego Towarzystwa Geograficznego, Zoological Society of London oraz Towarzystwa Linneuszowskiego w Londynie. Był sekretarzem Zoological Society of London przez 42 lata, od 1860 do 1902 r.
    Szefela („nizina”) – równina w zachodnim Izraelu rozciągająca się od Jaffy na północy do Wadi el–Gazza w Strefie Gazy na południu. Obfituje w bardzo żyzną i urodzajną ziemię. Na równinie tej znajdują się liczne miasta i szlaki komunikacyjne. Spośród miast największe znaczenie miał tzw. Pentapol Filistyński: Gaza, Aszkelon, Aszdod, Ekron i Gat.
    Sahara – strefa pustynna położona w północnej Afryce. Jest ona największą gorącą pustynią na Ziemi (ma 9 064 300 km²), rozciągająca się na długości 5700 km od Oceanu Atlantyckiego na zachodzie po Morze Czerwone na wschodzie; od północy ograniczona jest górami Atlas i wybrzeżem Morza Śródziemnego. Znajduje się na terytoriach 11 państw: Maroka, Algierii, Tunezji, Libii, Egiptu, Sahary Zachodniej, Mauretanii, Mali, Nigru, Czadu i Sudanu.
    Zoologia (od gr. zoon = zwierzę, i logos = słowo, myśl, rozumowanie) – nauka o zwierzętach, czyli wszystkich żywych organizmach zdolnych do przemieszczania i odżywiania się (z wyjątkiem mikroorganizmów), a także ich zachowaniach i budowie.

    Reklama

    Czas generowania strony: 0.202 sek.