Auguste Forel
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Warstwa niepewna (łac. zona incerta) – skupisko istoty szarej międzymózgowia, część niskowzgórza. Ma postać cienkiej blaszki umiejscowionej między polem H1 Forela (pęczkiem wzgórzowym) i wzgórzem a polem Forela H2 (pęczkiem soczewkowym) i jądrem niskowzgórzowym. Jej funkcja jest mało poznana. Proponowano udział warstwy niepewnej w takich czynnościach mózgu, jak nocycepcja i przetwarzanie informacji somatosensorycznej, czynności ruchowej, kontrola zachowań socjo-seksualnych, kontrola jedzenia i picia, regulacja pobudzenia i uwagi.Fridtjof Wedel-Jarlsberg Nansen (ur. 10 października 1861 w Store Frøen, zm. 13 maja 1930 w Lysaker) – norweski oceanograf, badacz polarny i międzynarodowy działacz społeczny, Komandor Legii Honorowej i laureat Pokojowej Nagrody Nobla.
Auguste Henri Forel (ur. 1 września 1848 w LaGracieuse koło Morges, zm. 27 lipca 1931 w Yvorne) – szwajcarski neurolog, psychiatra, neuroanatom i entomolog-myrmekolog.
Życiorys[ | edytuj kod]
Auguste Henri Forel urodził się 1 września 1848 roku w posiadłości LaGracieuse koło Morges jako syn geometry Victora Forela i Pauline z domu Morin. Ojciec był kalwinem, a matka hugenotką. Jego krewnym był François-Alphonse Forel (1841–1912).
W dzieciństwie był nieśmiały i nietowarzyski. W 1862, gdy miał czternaście lat, posłano go do Collège Cantonal w Lozannie; ukończył je w 1866. Następnie studiował medycynę na Uniwersytecie w Zurychu od 1867 roku. Jednym z jego nauczycieli był neuroanatom i psychiatra Bernhard Aloys von Gudden. W 1871 jako wolontariusz służył jako medyk w wojnie francusko-pruskiej. W tym samym roku ukończył studia medyczne i wyjechał do Wiednia, badać anatomię wzgórza pod kierunkiem Theodora Meynerta. W Lozannie w 1872 roku zdał egzaminy końcowe, ale nie uzyskał miejsca w zakładzie psychiatrycznym w kantonie z którego pochodził. W 1873 roku wyjechał do Niemiec, gdzie został asystentem Guddena w monachijskim Kreis-Irrenanstalt. W 1877 roku został privatdozentem w Monachium.
W 1878 roku wyruszył na wyprawę entomologiczną do Kolumbii, ale dotarł jedynie do Saint Thomas – wyprawa została przerwana z powodu śmierci jego przyjaciela, Eduarda Steinheila.
W latach 1879–1906 był profesorem psychiatrii na Uniwersytecie w Zurychu i dyrektorem kliniki psychiatrycznej, Burghölzli. Uczniami Forela byli m.in. Eugen Bleuler, Adolf Meyer, Hans Wolfgang Maier, Heinrich Johannes Bertschinger, Hans von Hattinberg, Wladislaus Onufrowicz, Pericles Vejas, Bronislaw Onuf-Onufrowicz.
W 1882 roku ożenił się z córką zmarłego przyjaciela, Emmą Steinheil (1865–1946).
W roku 1889 założył w Zurychu Asile d’Ellikon, instytucję zajmującą się leczeniem alkoholizmu. Klinika od 1984 nosi jego imię (Forel-Klinik).
W 1898 roku przeszedł na emeryturę, po czym osiadł w Chigny i później w Yvorne. Jego następcą na stanowisku dyrektora kliniki Burghölzli został jego uczeń Bleuler. Wciąż jednak był aktywny naukowo: w 1896 przedsięwziął wyprawę myrmekologiczną do Kolumbii, w 1899 propagował abstynencję od alkoholu w Kanadzie, następnie dał gościnny wykład z okazji dziesięciolecia Clark University at Worcester, Massachusetts, w 1902 uczestniczył w kongresie poświęconym psychologii sądowej w Rosji.
W maju 1911 roku przebył udar mózgu, który spowodował prawostronną hemiplegię. Nauczył się wtedy pisać lewą ręką i kontynuował działalność naukową.
Razem z berlińskim lekarzem Jonasem Grossmanem założył „Zeitschrift für Hypnotismus”, od 1902 roku wydawany razem z Cecile i Oskarem Vogtem jako „Journal für Psychologie und Neurologie”. Był też współwydawcą „Internationale Monatsschrift zur Bekämpfung der Trinksitten”. Należał do Szwajcarskiego Towarzystwa Entomologicznego. W 1909 założył Internationalen Verein für medizinische Psychologie und Psychotherapie.
W 1918 roku obchodzono jubileusz jego 70. urodzin. Od 1920 roku był wyznawcą bahaizmu. Podczas I wojny światowej głosił poglądy pacyfistyczne, później także socjalistyczne. Popierał ruch eugeniczny.
Zmarł w swoim domu La Fourmilière w Yvorne 27 lipca 1931 roku, w wieku 83 lat. Pozostawił autobiografię. Wspomnienia o nim napisali Otto Veraguth, Julius Donath, Heinrich Kutter.
Wiosną 1910 roku portret Forela namalował Oskar Kokoschka. Szwajcarska poczta wydała w 1971 roku znaczek honorujący Forela, w serii poświęconej słynnym lekarzom (Stanley Gibbons 820, Scott 536).
Podstrony: 1 [2] [3] [4]