Artur Bell
Osiemdziesięciu pięciu błogosławionych męczenników – grupa katolików straconych w Królestwie Anglii w latach 1535–1679 i uznawanych przez Kościół katolicki za męczenników wiary oraz błogosławionych.Anglicy (ang. English people) – naród germański zamieszkujący głównie Wielką Brytanię, zwłaszcza Anglię (ok. 45 mln), posługujący się językiem angielskim z grupy języków germańskich. Poza Zjednoczonym Królestwem mieszkają głównie w Republice Południowej Afryki, Związku Australijskim, Kanadzie i Stanach Zjednoczonych. Anglicy wyznają głównie anglikanizm. Ich kultura zaczęła się kształtować w średniowieczu pod wpływami celtyckimi, romańskimi (gł. francuskimi) oraz skandynawskimi (głównie normańskimi i nordyckimi). Od czasów nowożytnych zaczęła wpływać na kulturę reszty świata. Za pierwszego Anglika uważa się człowieka z Boxgrove, którego szczątki znaleziono w hrabstwie West Sussex.
Zakon Braci Mniejszych (łac. Ordo Fratrum Minorum, siglum: OFM, pot. franciszkanie, franciszkanie brązowi) – katolicka wspólnota zakonna z grupy zakonów żebrzących. Założona w 1209 przez św. Franciszka z Asyżu. Jeden z największych zakonów katolickich (ponad 13 tys. braci). Do wspólnoty należą na równych prawach zarówno kapłani, jak i bracia laicy. Kościół zalicza Braci Mniejszych do instytutów kleryckich.
Artur Bell (ur. 13 stycznia 1590 w Temple-Broughton w pobliżu Worcesteru w Anglii, zm. 11 grudnia 1643 w Londynie) – kapłan, męczennik chrześcijański, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego.
Życiorys[ | edytuj kod]
Pochodził z zamożnej rodziny angielskiej. Uczył się prywatnie (od 1614 w Saint-Omer). W czasie trwania prześladowań katolików w Anglii wyjechał do Hiszpanii i tam przyjął święcenia kapłańskie w Valladolid 14 kwietnia 1618. Po wstąpieniu do zakonu franciszkanów (9 sierpnia 1618 w Segovii) pracował w Douai (był tu profesorem w klasztorze św. Bonawentury), Gravelines i Brukseli, a na koniec wrócił do Anglii. Kolejne 9 lat życia poświęcił działalności misyjnej w ojczyźnie (mianowano go prowincjałem prowincji szkockiej, którą miał wskrzesić, ale nigdy do tego nie doszło). W 1643 został członkiem komisji do spraw beatyfikacji męczenników angielskich. W Stevenage został aresztowany i uwięziony w więzieniu Newgate, po czym go skazano (7 grudnia 1643) i powieszono (11 grudnia 1643), a po zdjęciu z szubienicy poćwiartowano. Na wyrok odpowiedział radością i zaśpiewał Te Deum laudamus. Z więzienia prosił ambasadora Francji, by się za nim nie wstawiał. Przed wykonaniem wyroku odprawił mszę świętą, a spod szubienicy w Tyburn przemawiał do zgromadzonego ludu (pod wpływem tego kazania nawrócił się kapitan Towers, którego powieszono razem z nim).
Beatyfikacja i wspomnienie[ | edytuj kod]
Jest jednym z osiemdziesięciu pięciu brytyjskich męczenników za wiarę beatyfikowanych przez papieża Jana Pawła II 22 listopada 1987 w Rzymie.
Jego wspomnienie liturgiczne obchodzone jest w dzienna pamiątkę śmierci (11 grudnia) oraz w dniu beatyfikacji grupy męczenników (22 listopada).
Zobacz też[ | edytuj kod]
Przypisy[ | edytuj kod]
- Bogdan Brzuszek, Franciszkanie wśród błogosławionych męczenników angielskich, w: Studia Franciszkańskie, nr 3/1988, Franciszkanie, Poznań, 1988, s. 393, ISSN 0860-0775