Arnulf, Arnolf – imię męskie pochodzenia germańskiego. Pierwszy człon imienia stanowi arn – staro-wysoko-niemiecki (stwniem.)-frankoński, średnio-dolno-niemiecki (śrdniem.) arn („orzeł”); drugim członem jest wolf – germ. wulfa > wolfa („wilk”); stwniem. wolf. Formy z -ulf są odbiciem zromanizowanego germ. -wulf. Wariantami drugiego członu są: -wulf, który stanowi kontynuację najstarszej, germańskiej formy, zachowanej w śrdniem. i dolnoniemiecki (dniem.), oraz -wolf, kontynuacja młodszej formy germańskiej, przejętej przez stwniem., średnio-wysoko-niemiecki (śrwniem.) i nowoniemiecki. Imię to notowane było w Polsce już w średniowieczu, w formie (Arnolf) (1219), Arnolfus (Arnulf) (1435). Niektóre możliwe staropolskie zdrobnienia: Arnek, Arnko.
Język islandzki (isl. íslenska) - język z grupy języków nordyckich, którym posługują się mieszkańcy Islandii. Posługuje się nim około 320 tys. osób., głównie Islandczycy w kraju i na emigracji. Zapisywany jest alfabetem łacińskim.Arnolf z Mirzyńca (zm. przed 6 stycznia 1491 w Krakowie) – polski kanonik, doktor prawa kanonicznego i teologii, rektor Akademii Krakowskiej.
Imię to jest interpretowane przez niektórych jako „mąż mocny, przebiegły i roztropny”. W Kościele katolickim istnieje prawie dwudziestu świętych Arnulfów/Arnolfów.
Arnulf z Metzu, Arnulf (Arnold) Piwowarski, franc. Arnoul, Arnould (ur. przed 580 w Lay-Saint-Christophe w Austrazji, zm. 18 lipca 640 w rejonie Remiremontu) – mąż stanu, rycerz na dworze frankijskiego króla Teodeberta II, biskup Metzu (613-629), święty Kościoła katolickiego.
Zapoczątkował dynastię Karolingów, od jego imienia nazywaną również Arnulfingami.Remigiusz (Remediusz) z Reims (ur. ok. 436 w Cerny-en-Laonnois, zm. ok. 533 w Reims) – biskup Reims, święty Kościoła katolickiego, apostoł Franków.
18 lipca, jako wspomnienie św. Arnulfa z Metzu oraz św. Arnulfa, wychowanka św. Remigiusza z Reims (ten drugi wspominany był niekiedy także 17 lipca)
15 sierpnia, jako wspomnienie św. Arnulfa, biskupa Soissons
19 września, jako wspomnienie św. Arnulfa, biskupa Gap
Odpowiedniki w innych językach[ | edytuj kod]
łacina – Arnolfus, Arnulfus
język francuski – Arnoul
język hiszpański – Arnolfo
język islandzki – Arnúlfur
język niemiecki – Arnulf, Arnolf
język włoski – Arnolfo
Znane osoby o imieniu Arnulf, Arnolf[ | edytuj kod]
Arnulf z Metzu (582–641) – święty, rycerz, pustelnik
Arnulf (zm. 937) – książę Bawarii od 907
Arnulf I Wielki (ok. 890–964) – trzeci hrabia Flandrii, potomek świętego Arnulfa z Metzu
Arnulf z Karyntii (896–899) – cesarz
Arnulf II Młodszy (964–988) – hrabia Flandrii
Arnulf z Chocques – łaciński patriarcha Jerozolimy w 1099 oraz w latach 1112–1118
Arnulf III Nieszczęśliwy (ok. 1055–1071) – hrabia Flandrii i Hainaut, najstarszy syn hrabiego Baldwina VI i Rychildy z Hainaut
Arnolf Hlebowicz – chorąży drohicki i mielnicki, fundator altarii w kościele w Knychówku w 1557 r.
Arnolf Janikowski – właściciel Janikowa w 1637 r.
Arnolf Kryski – właściciel Chocenia w XVII w.
Arnolf z Mirzyńca – rektor Uniwersytetu Jagiellońskiego w latach 1462–1463
Arnolf Uchański (1561–1575) – wojewoda płocki
Józef Arnulf Giedroyć – biskup żmudzki od 1803
Arnulf, Arnolf w sztuce[ | edytuj kod]
Arnolf – główny bohater Szkoły żon Moliera
Emmelina i Arnolf (1821) – powieść sentymentalna Łucji Rautenstrauchowej z Giedroyciów
Saint-Arnoult – 4 miejscowości we Francji
Saint-Arnoult-en-Yvelines
- ↑ Z. Klimek (opr.), Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych, t. 5, Kraków 1997, ISBN 83-85579-14-1.
- W. Taszycki (red.), Słownik staropolskich nazw osobowych, T. 1, z. 1 (A–Bierwołt), Wrocław-Warszawa-Kraków-Gdańsk 1965.
- ↑ HenrykH. Fros HenrykH., FranciszekF. Sowa FranciszekF., Księga imion i świętych, t. 1, Kraków: Wydaw. WAM, 1997, ISBN 83-7097-271-3, OCLC 830132402 .

Saint-Arnoult-en-Yvelines – miejscowość i gmina we Francji, w regionie Île-de-France, w departamencie Yvelines. Nazwa miejscowości pochodzi od imienia św. Arnulfa, Arnolfa.Język francuski (fr. langue française lub français) – język pochodzenia indoeuropejskiego z grupy języków romańskich. Jako językiem ojczystym posługuje się nim ok. 80 mln ludzi: ok. 65 mln Francuzów, ok. 4,5 mln Belgów (czyli 42%), ok. 1,5 mln Szwajcarów (czyli 20%), a także ok. 8 mln mieszkańców kanadyjskich prowincji Québec, Ontario i Nowy Brunszwik. Ok. 201 milionów osób na całym świecie używa francuskiego jako języka głównego (oszacowanie z 2009 r. według Organisation mondiale de la Francophonie), a 72 miliony jako drugiego języka codziennego (w tym krajach Maghrebu). Wiele z tych osób mieszka w krajach, w których francuski jest jednym z języków urzędowych, bądź powszechnie używanych (54 kraje). Paradoksalnie, w Algierii, Maroku, i Tunezji, gdzie nie ma statusu języka urzędowego, jest bardziej rozpowszechniony niż w wielu krajach Czarnej Afryki, w których jest jedynym językiem urzędowym.
Warto wiedzieć że... beta
Język hiszpański (hiszp. idioma español, castellano) – język należący do rodziny romańskiej języków indoeuropejskich. Współczesne standardy literackie (z Hiszpanii i Ameryki hiszpańskojęzycznej) wywodzą się ze średniowiecznego języka kastylijskiego. Jeszcze dziś język hiszpański bywa nazywany kastylijskim, dla odróżnienia go od innych języków używanych w Hiszpanii (zob. niżej).
Orły (Aquilinae) – podrodzina ptaków z rodziny jastrzębiowatych (Accipitridae). Obejmuje gatunki drapieżne, jednak jeśli to możliwe, zjadające również padlinę, zamieszkujące cały świat poza Antarktydą. Ptaki te charakteryzują się następującymi cechami:
Wilk jest obecny w wierzeniach i kulturze wszystkich narodów zamieszkujących tereny, na których występuje. Obecny jest w imionach i nazwiskach, nazwach miejscowości, gór, rzek i innych obiektów geograficznych. Występuje w mitach zarówno religijnych, jak i narodowych. Przedstawiany jest we wszystkich obszarach działalności artystycznej, często jako symbol zagrożenia, zła, sił mrocznych i dzikich. Jego zwierzęcą siłę i niezależność próbowano posiąść. Służyć temu miały magiczne obrzędy szamanów, noszenie wilczych kłów czy przywdziewanie jego skóry. W wielu kulturach występuje mit o możliwości przemiany człowieka w wilka, wilkołactwie. Pierwotnie obraz wilka nie był jednoznaczny w sensie moralnym – jednoznacznie zły. Pozytywnie bywała postrzegana wilcza niezależność i siła. Istnieją mity o opiece wilków nad ludźmi, jak ten o założycielach Rzymu, Romulusie i Remusie.
Arnulf Malecorne z Chocques lub Arnulf Malecorne z Rohes (zm. 28 kwietnia 1118) – uczestnik I wyprawy krzyżowej, łaciński patriarcha Jerozolimy w 1099 oraz w latach 1112–1118.
Janików – wieś w Polsce położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie opatowskim, w gminie Ożarów. W przeszłości znany ośrodek kamieniarski. Prawa miejskie do 10 kwietnia 1821.
Imieniny – zwyczaj świątecznego obchodzenia (czasami hucznego) dnia świętego lub błogosławionego z chrześcijańskiego kalendarza lub innego dnia, tradycyjnie przypisywanego temu imieniu. Zwyczaj szczególnie popularny w Polsce (z wyjątkiem Górnego Śląska i Kaszub), ale także obecny w regionach katolickich np. Bawarii. Imieniny obchodzi się również w Bułgarii, w Grecji, w Szwecji, w Czechach, na Węgrzech i Łotwie, a kiedyś i w Rosji. W Szwecji oficjalną listę imienin publikuje Królewska Szwedzka Akademia Nauk. Zwykle wiąże się ze składaniem życzeń i wręczaniem prezentów solenizantowi. Czasem można spotkać się ze zwyczajem, że jeśli jest więcej niż jeden święty lub błogosławiony (patron) imienia (tj. jeśli jest kilka dat imienin w kalendarzu), imieniny obchodzi się w dniu wypadającym jako pierwszy w kolejności po urodzinach.
Arnulf I Wielki (ok. 890 - 28 marca 964), trzeci hrabia Flandrii, najstarszy syn Baldwina II Łysego i Aelfthryth, córki Alfreda Wielkiego, króla Anglii. Został nazwany na cześć swojego przodka, świętego Arnulfa z Metzu, w celu podkreślenia związków swojej rodziny z dynastią Karolingów.