Annaba
Przeczytaj także...
Tunis, (arab. تونس; [Tūnis]) – stolica Tunezji, położona w odległości ok. 10 km od Zatoki Tuniskiej na Morzu Śródziemnym, nad zachodnim brzegiem Jeziora Tuniskiego.Wandalowie – grupa plemion wschodniogermańskich, zamieszkująca przed Wielką wędrówką ludów Europę Środkową (dzielili się na Silingów i Hasdingów, część badaczy jako wandalskie zalicza też plemiona Wiktofalów, Lakringów i Hariów). W noc sylwestrową 406 roku wraz ze Swebami i Alanami przekroczyli zamarznięty Ren w pobliżu Moguncji, po czym przez trzy lata pustoszyli Galię. W trakcie dalszej wędrówki po Cesarstwie dotarli do Północnej Afryki, gdzie po zdobyciu Kartaginy założyli swoje własne państwo (439 r.). Przetrwało ono sto lat i zostało ostatecznie podbite przez Cesarstwo Bizantyńskie w latach 533-534.
Bizerta (łac. Hippo Diarrhytus, arab. بنزرت Benzert, fr. Bizerte) – miasto w północnej Tunezji, ośrodek administracyjny gubernatorstwa Bizerta, port nad Morzem Śródziemnym, przy ujściu kanału łączącego jezioro Bizerta z morzem. Około 126 tys. mieszkańców, położone 65 km od Tunisu.
Tunis, (arab. تونس; [Tūnis]) – stolica Tunezji, położona w odległości ok. 10 km od Zatoki Tuniskiej na Morzu Śródziemnym, nad zachodnim brzegiem Jeziora Tuniskiego.Wandalowie – grupa plemion wschodniogermańskich, zamieszkująca przed Wielką wędrówką ludów Europę Środkową (dzielili się na Silingów i Hasdingów, część badaczy jako wandalskie zalicza też plemiona Wiktofalów, Lakringów i Hariów). W noc sylwestrową 406 roku wraz ze Swebami i Alanami przekroczyli zamarznięty Ren w pobliżu Moguncji, po czym przez trzy lata pustoszyli Galię. W trakcie dalszej wędrówki po Cesarstwie dotarli do Północnej Afryki, gdzie po zdobyciu Kartaginy założyli swoje własne państwo (439 r.). Przetrwało ono sto lat i zostało ostatecznie podbite przez Cesarstwo Bizantyńskie w latach 533-534.
Bizerta (łac. Hippo Diarrhytus, arab. بنزرت Benzert, fr. Bizerte) – miasto w północnej Tunezji, ośrodek administracyjny gubernatorstwa Bizerta, port nad Morzem Śródziemnym, przy ujściu kanału łączącego jezioro Bizerta z morzem. Około 126 tys. mieszkańców, położone 65 km od Tunisu.
Annaba (arab. عنّابة, dawniej: Bône, w starożytności: Hippona, łac. Hippo Regius) – miasto w północno-wschodniej Algierii, nad Morzem Śródziemnym.
W 1987 roku miasto miało 306 000 mieszkańców, a w 2003 roku według niektórych danych liczba mieszkańców przekroczyła milion osób.
Historia[ | edytuj kod]
Miasto zostało założone już w starożytności, przez Fenicjan. Hippona była jednym z ważniejszych miast Numidii. W latach 396-430 biskupem miasta był święty Augustyn.
Starożytność – okres w historii Bliskiego Wschodu, Europy i Afryki Północnej nazywany też antykiem i obejmujący dzieje tych regionów od powstania pierwszych cywilizacji do około V wieku n.e.Miasto (od prasłow. „местьце", „mě́sto"–„miejsce”) – historycznie ukształtowana jednostka osadnicza charakteryzująca się dużą intensywnością zabudowy, małą ilością terenów rolniczych, ludnością pracującą poza rolnictwem (w przemyśle lub w usługach) prowadzącą specyficzny miejski styl życia.
W roku 431 miasto zostało po 18-miesięcznym oblężeniu zdobyte przez Wandalów i było ich stolicą do roku 439. W 534 zostało odzyskane przez wojska cesarstwa wschodniorzymskiego. Pozostało częścią Bizancjum do zdobycia przez Saracenów w 698 roku.
Gospodarka[ | edytuj kod]
Jest to jeden z ważnych ośrodków przemysłowych Algierii. Rozwinęło się hutnictwo żelaza oraz takie gałęzie przemysłu, jak: chemiczny, spożywczy, włókienniczy i metalowy.
Komunikacja[ | edytuj kod]
Annaba jest portem wywozu surówki i stali, fosforytów i artykułów rolniczych. Miasto jest także węzłem dróg. W okolicach miasta znajduje się międzynarodowy port lotniczy.
Biblioteka Narodowa Izraela (hebr. הספרייה הלאומית; dawniej: Żydowska Biblioteka Narodowa i Uniwersytecka, hebr. בית הספרים הלאומי והאוניברסיטאי) – izraelska biblioteka narodowa w Jerozolimie.Saint-Étienne (fr-prow. Sant-Etiève, prow. Sant Estève] – miejscowość i gmina we Francji, we wschodniej części Masywu Centralnego, w regionie Rodan-Alpy, w departamencie Loara. Miejscowość jest położona około 60 km na południowy zachód od stolicy regionu - miasta Lyon.
Turystyka[ | edytuj kod]
Miasto jest kąpieliskiem i ośrodkiem turystycznym. Można tam zwiedzić zabytkowe meczety, takie jak Said Abu Marwan zbudowany w 1035 roku. Zabytkami są także kasba i fragmenty murów miejskich. Poza miastem zwiedzić można ruiny rzymskiego miasta, gdzie w szczególności zachowały się ruiny forum, teatru i wielkich term z I wieku oraz fragmenty bazyliki starochrześcijańskiej.
Jekaterynburg (ros. Екатеринбург, Jekatierinburg) – miasto w azjatyckiej części Rosji położone pod stokami Uralu, w obwodzie swierdłowskim, nad rzeką Iset. W latach 1924-1991 nosiło nazwę Swierdłowsk (ros. Свердловск) na cześć bolszewickiego przywódcy Jakowa Swierdłowa.Library of Congress Control Number (LCCN) – numer nadawany elementom skatalogowanym przez Bibliotekę Kongresu wykorzystywany przez amerykańskie biblioteki do wyszukiwania rekordów bibliograficznych w bazach danych i zamawiania kart katalogowych w Bibliotece Kongresu lub u innych komercyjnych dostawców.
Miasta partnerskie[ | edytuj kod]
Bizerta
Jekaterynburg
Saint-Étienne TunisPrzypisy[ | edytuj kod]
- Bona, Algeria – World Digital Library, www.wdl.org [dostęp 2017-11-21] (ang.).
WorldCat – katalog rozproszony łączący zbiory 71 000 bibliotek ze 112 krajów, które są uczestnikami serwisu Online Computer Library Center. Katalog jest tworzony i prowadzony przez biblioteki, których zbiory są w nim ujęte.Numidia – historyczne państwo Berberów w północnej Afryce. Obejmowało terytoria na zachód od Kartaginy, i na wschód od Oranu. Później prowincja rzymska, oraz prowincja kościelna ze stolicą w Milewe.
Warto wiedzieć że... beta
Virtual International Authority File (VIAF) – międzynarodowa kartoteka haseł wzorcowych. Jej celem jest ujednolicenie zapisu nazw osobowych (haseł), dlatego zbiera z bibliotek z całego świata – ich różne wersje i prezentuje je razem, pod jednym, unikatowym identyfikatorem numerycznym. Pozwala to obniżyć koszty i zwiększyć użyteczność danych gromadzonych przez biblioteki. Informacje po dopasowaniu i połączaniu są udostępniane online bibliotekom na całym świecie.
Algieria (arab. الجزائر, trl. Al-Jazā’ir, trb. Al-Dżaza’ir), Algierska Republika Ludowo-Demokratyczna (arab. الجمهورية الجزائرية الديمقراطية الشعبية, trl. Al-Jumhūriyyah al-Jazā’iriyyah ad-Dīmuqrāţiyyah ash-Sha‘biyyah, trb. Al-Dżumhurijja al-Dżaza’irijja ad-Dimukratijja asz-Szabijja, tamazight ⴷⵣⴰⵢⴻⵔ) – 10. co do wielkości państwo świata (największe w Afryce), położone w Afryce Północnej nad Morzem Śródziemnym, członek Unii Afrykańskiej. Znaczną część obszaru Algierii zajmują wchodzące w skład Sahary pustynie oraz półpustynie.
Aureliusz Augustyn z Hippony (łac. Aurelius Augustinus; ur. 13 listopada 354 w Tagaście, zm. 28 sierpnia 430 w Hipponie) – filozof, teolog, organizator życia kościelnego, święty Kościoła katolickiego, jeden z ojców i doktorów Kościoła, znany jako doctor gratiae (doktor łaski), pisarz i błogosławiony prawosławny o berberyjskich korzeniach. Wielu protestantów uważa go również za duchowego przodka protestantyzmu, jako że jego pisma miały duży wpływ na nauki Lutra i Kalwina.
Biblioteka Narodowa Francji (fr. Bibliothèque nationale de France, BnF) – francuska biblioteka narodowa, znajdująca się w Paryżu. Przewidziana jest jako repozytorium dla wszystkich materiałów bibliotecznych, wydawanych we Francji. Obecnym dyrektorem Biblioteki jest Bruno Racine.
Fenicja (łac. Phoenicia terra, stgr. Φοινίκη; fenickie 𐤊𐤍𐤏𐤍) – starożytna kraina na wschodnim wybrzeżu Morza Śródziemnego, obejmująca tereny dzisiejszego Libanu, zachodniej Syrii i północnego Izraela.
Saraceni (gr. Σαρακηνοí Sarakēnoí, z arab. شرقيين szarkijjin od شرق szark "wschód") – w starożytności używana przez Greków i Rzymian nazwa koczowniczych plemion arabskich, żyjących w północno-zachodniej Arabii i na półwyspie Synaj. W średniowieczu określenie Saraceni obejmowało wszystkich Arabów – później także wszystkich wyznawców islamu – zwłaszcza tych, którzy walczyli z krzyżowcami oraz piratów muzułmańskich pływających po Morzu Śródziemnym, napadających na wybrzeża włoskie i francuskie.
Cesarstwo Bizantyńskie (w literaturze można też spotkać formę Cesarstwo Bizantyjskie) – termin historiograficzny używany od XIX wieku na określenie greckojęzycznego, średniowiecznego cesarstwa rzymskiego ze stolicą w Konstantynopolu. Używane zamiennie określenie Cesarstwo Wschodniorzymskie jest bardziej popularne w odniesieniu do okresu poprzedzającego upadek Cesarstwa Zachodniorzymskiego. Ze względu na dominację greckiej kultury, języka oraz ludności, Bizancjum było w wielu ówczesnych krajach Europy Zachodniej nazywane "Cesarstwem Greków", podczas gdy dla jego mieszkańców, podobnie jak dla obecnych Greków, było to Cesarstwo Rzymskie (łac. Imperium Romanum, gr. Βασίλειον Ῥωμαίων), a jego cesarze kontynuowali nieprzerwaną sukcesję cesarzy rzymskich. Świat islamu znał Bizancjum pod nazwą Rûm (ar. روم, "ziemia Rzymian"). Greckie słowo ρωμιοσύνη – rzymskość, dla Greków do dziś oznacza greckość. Dlatego nazywanie mieszkańców Cesarstwa przez krzyżowców "Grekami" mogło być dla nich obraźliwe. Zaś pod koniec istnienia Bizancjum określenie "Hellen" przestało oznaczać poganina, a Bizantyńczycy używali go podkreślając dumę ze swej starożytnej greckiej przeszłości.