Anastazjusz I
Cesarstwo zachodniorzymskie – zachodnia część cesarstwa rzymskiego, rządzona przez osobnego cesarza (lub cesarzy) od czasu utworzenia tetrarchii w 285 roku, formalnie niezależna od cześci wschodniej po śmierci cesarza Teodozjusza I w 395. Obejmowała Italię, Galię, Hiszpanię, Brytanię, Dalmację i część Afryki Północnej na zachód od Cyrenajki. W V wieku cesarstwo zachodniorzymskie przeżywało trudności związane z najazdami ludów barbarzyńskich i rozkładem struktur państwowych, co doprowadziło do upadku państwa w 476 roku.Kütahya – miasto w zachodniej Turcji, na Wyżynie Anatolijskiej, nad rzeką Porsuk (dopływ rzeki Sakarya). Około 170 tys. mieszkańców. Stolica prowincji. Współrzędne: 39°25′N 29°59′E. Posiada własny uniwersytet państwowy: Kütahya Dumlupınar Üniversitesi (zał. 1992), liczący obecnie ok. 25 000 studentów.
Areobindus Dagalaiphus Areobindus − generał i polityk wschodniorzymski, konsul rzymski w roku 506. Podczas zamieszek w roku 512 został ogłoszony cesarzem przez tłum, zmarł wkrótce później. Jego dziadkiem był Areobind.
Anastazjusz (Flavius Anastasius; ur. ok. 430, zm. 9 lipca 518), zwany Dikoros – cesarz bizantyński w latach 491–518.
Życiorys[ | edytuj kod]
Pochodził prawdopodobnie z okolic miasta Dyrrachium (obecnie w Albanii), leżącego w Epirze. Zanim został imperatorem, sprawował rozmaite godności w administracji pałacowej, m.in. był sekretarzem (silentarius). Tron objął 11 kwietnia 491 r. przy poparciu Ariadny, żony poprzedniego cesarza Zenona Izauryjskiego, którą poślubił 20 maja.
W początkach panowania Anastazjusz musiał walczyć z Longinem, bratem Zenona i jego zwolennikami, głównie wywodzącymi się z małoazjatyckiego plemienia Izauryjczyków. Ostatecznie oddziały prawowitego władcy pokonały buntowników w bitwie pod Cotyaeum w 496 r., ale mimo to walki w Azji Mniejszej trwały jeszcze jakiś czas, zwłaszcza w górach Taurus, gdzie schronili się przegrani.
Palącą kwestią początków panowania tego cesarza stało się rozwiązanie problemów Półwyspu Apenińskiego. Od upadku cesarstwa zachodniorzymskiego Italia pogrążona była w chaosie. W Rzymie władał wódz germański z plemienia Herulów Odoaker, który w 476 r. obalił ostatniego cesarza Romulusa Augustulusa, a insygnia imperialne odesłał do Konstantynopola. Tymczasem do Italii zbliżała się kolejna fala germańskich najeźdźców – Ostrogotów pod wodzą ich króla Teodoryka, zwanego później Wielkim z rodu Amalów. Zamiarem tego najwybitniejszego z ówczesnych władców było stworzenie silnego państwa. W 493 zdobył Rzym, a następnie zabił Odoakra i ogłosił się królem Italii. Bezradny wobec trudności w polityce wewnętrznej Anastazjusz w 497 roku uznał władzę Teodoryka Wielkiego w Italii jako (formalnie) cesarskiego namiestnika, zwracając insygnia. Ostrogoci wspierali wojska cesarskie w walkach z koczowniczymi plemionami Utigurów i Kutigurów.
W 502 r. wybuchła wojna Bizancjum z perskim imperium Sasanidów. Armia perska będąca stroną atakującą, zdobyła kilka twierdz bizantyjskich m.in. Teodozjopolis i Amidę. Jednakże wodzom Anastazjusza udało się opanować groźną sytuację i po kilku latach bezowocnych walk w 506 r. podpisano pokój przywracający granice sprzed wojny.
W przeciwieństwie do kompromisowego w polityce religijnej Zenona, Anastazjusz był jawnym zwolennikiem monofizytyzmu. Początkowo do ortodoksów odnosił się łaskawie. Sytuacja zmieniła się pod wpływem uzurpacji Areobindusa i Witaliana. W wystąpieniach obu buntowników kwestie natury religijnej odgrywały ważną rolę.
Do jego niewątpliwych zasług należy uspokojenie i ustabilizowanie sytuacji wewnętrznej i obniżenie podatków, zwłaszcza likwidacja podatku bezpośredniego zwanego chryzargyron przysporzyła mu popularności. Zastąpił dotychczasowy podatek płacony w naturze - annonę, podatkiem płaconym w złocie - chryzoteleia.
W 498 dokonał reformy monetarnej, która pobudziła gospodarkę pieniężną i zwiększyła zaufanie ludności do monet innych niż złote: "Anastazjusz odnawia ciężką monetę miedzianą, posługiwanie się którą przy handlu jest 'przyjemne dla ludu', ponieważ płaci i sam otrzymuje zapłatę w tym kruszcu" . Polityka monetarna cesarza okazała się bardzo pozytywna dla skarbu cesarstwa - w roku śmierci cesarza skarb cesarski miał rezerwę 145 ton złota.
W 502 roku wprowadził emancipatio Anastasiana.
Przypisy[ | edytuj kod]
- Roman Emperors - DIR Anastasius, www.roman-emperors.org [dostęp 2019-08-29] .
- Praca zbiorowa: Oxford - Wielka Historia Świata. Średniowiecze. Wędrówka ludów - Merowingowie. T. 15. Poznań: Polskie Media Amer.Com, 2006, s. 107. ISBN 83-7425-025-9.
- Georgije Ostrogorski: Dzieje Bizancjum. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1967, s. 78.
- Cesarstwo Wschodniorzymskie 330-641,. T. 1. Kraków: Wydawnictwo WAM, 2007, s. 254, seria: Dzieje Bizancjum. ISBN 978-83-7318-746-7.
- Praca zbiorowa pod redakcją naukową Macieja Salamona: Wielka Historia Świata Tom 4 Kształtowanie średniowiecza. T. 4. Oficyna Wydawnicza FOGRA, 2005, s. 13. ISBN 83-85719-85-7.
- Jacek Wiewiorowski , Prawo rzymskie – osoby i rodzina II A .