Alfons XII (ur. 28 listopada 1857 w Madrycie, zm. 25 listopada 1885 w El Pardo) – król Hiszpanii w latach 1874–1885 z dynastii Burbonów.

Dzieciństwo i młodość[ | edytuj kod]

Alfons XII wieku 13 lat

Urodził się 28 listopada 1857 w Madrycie jako czwarte dziecko królowej Izabeli II Hiszpańskiej i Franciszka de Asís, hrabiego Kadyksu. Był potomkiem królów Karola III, Karola IV i Ferdynanda VII. Dzieciństwo spędził na dworze u boku rodziców. Nie otrzymał dobrego wychowania ani nie został dobrze przygotowany do objęcia tronu. Jego edukacja ograniczała się właściwie do nauki szermierki i religii. W wieku jedenastu lat, po wybuchu rewolucji w 1868 udał się wraz z matką na wygnanie. Mieszkał w Paryżu, a następnie Londynie. Uczęszczał do Kolegium Stanisława w Paryżu. Potem pobierał lekcje u prywatnych korepetytorów w Genewie. Studiował w Terezjańskiej Akademii Wojskowej w Wiedniu. Podczas pobytu w Anglii wstąpił jako elew do Royal Military Academy w Sandhurst.

U władzy[ | edytuj kod]

W grudniu 1874 brygadier Arsenio Martínez Campos przeprowadził zamach stanu. Na czele kilku pułków dołączył do armii centralnej stacjonującej w Sagunto i zajął Walencję. Wkrótce potem ogłosił koniec Pierwszej Republiki Hiszpańskiej i zaproponował, aby koronę oddać Burbonom. 29 grudnia 1874 Kortezy ofiarowały koronę księciu Alfonsowi. W ciągu kilku dni książę przybył do Madrytu, odwiedziwszy najpierw Barcelonę i Walencję. W ten sposób został królem jako „Alfonso XII”, mimo że żaden monarcha zjednoczonej Hiszpanii nie nosił imienia „Alfonso XI” (monarchia hiszpańska była jednak uważana za kontynuację starej, już nieistniejącej monarchii Kastylii i Leónu, którą władało jedenastu królów o imieniu Alfons).