XIX-wieczna mapa izotermiczna, sporządzona na podstawie obliczeń Humboldta

Friedrich Wilhelm Heinrich Alexander von Humboldt (ur. 14 września 1769 w Berlinie, zm. 6 maja 1859 tamże) – niemiecki przyrodnik i podróżnik, jeden z twórców nowoczesnej geografii, młodszy brat Wilhelma von Humboldta.

Studia i podróże[ | edytuj kod]

Studiował we Frankfurcie nad Odrą, Hamburgu, Freibergu, Getyndze i Jenie. W 1790 zwiedził Belgię, Holandię, Anglię i Francję wraz z Jerzym Forsterem. W latach 1792-1797 pracował w urzędach górniczych. Od 1797 poświęcił się całkowicie studiom przyrodniczym. Udał się do Francji, Hiszpanii, gdzie przebywał z botanikiem Bonplandem, a w 1799 wyjechał z nim do Ameryki Łacińskiej. W 1800 badał dorzecze Orinoko i jako pierwszy potwierdził doniesienia o naturalnym połączeniu Orinoko z Rio Negro przez bifurkację – rzekę Casiquiare. Następnie w 1801 udał się na Kubę a potem wyruszył na wyprawę w Andy. Zaczął podróż z Cartageny, następnie podążył rzeką Rio Magdalena do Bogoty. W 1802 wspiął się na kilkanaście wulkanów w Ekwadorze ze swej bazy wypadowej w Quito, w tym do wysokości ok. 5900 m na wygasły wulkan Chimborazo. Następnie kontynuując wyprawę, po przebyciu 4 tys. km dotarł do Limy. W 1803 przebywał w Meksyku, skąd wyprawił się do Hawany a następnie w drodze powrotnej do Europy popłynął do Stanów Zjednoczonych gdzie spotkał się z ówczesnym prezydentem Thomasem Jeffersonem. W latach 1807–1827 przebywał w Paryżu, gdzie poznał m.in. Carla Gustava Junga, później wykładał geografię na uniwersytecie berlińskim, a w 1829 wyprawił się wraz z Ch. Ehrenbergiem i G. Rosem w góry Uralu i Ałtaju, do chińskiej Dżungarii i w rejon Morza Kaspijskiego.

Wraz z C. Gaussem stworzył międzynarodową organizację do badań nad zjawiskami magnetycznymi, a dzięki jego inicjatywie powstał również pruski instytut meteorologiczny.

Podstrony: 1 [2] [3] [4]