Aerofotografia
Podstrony: 1 [2] [3] [4]
Latawiec – najstarszy i najprostszy konstrukcyjne przyrząd latający cięższy od powietrza (aerodyna). Tradycyjnie składa się ze szkieletu pokrytego płótnem lub papierem, nie posiada własnego napędu i jest zamocowany liną do stałego (lub ruchomego) punktu na powierzchni Ziemi. Latawiec unosi się w powietrzu wykorzystując siłę nośną, jaka powstaje na jego powierzchni wskutek ruchu powietrza (np. wiatru) wytwarzającego różnicę ciśnienia nad i pod jego powierzchnią – analogicznie jak na skrzydle samolotu. Pułap jaki może osiągnąć latawiec zależy zatem od długości linki, kąta natarcia powierzchni nośnej oraz prędkości wiatru. Urwanie się latawca z uwięzi powoduje zanik siły nośnej na jego powierzchni, wpadnięcie w korkociąg i upadek na ziemię.. Teledetekcja (ang. remote sensing) to rodzaj badań wykonywanych z pewnej odległości (zdalnie) przy wykorzystaniu specjalistycznych sensorów (czujników). Badania teledetekcyjne można wykonywać z samolotów, przestrzeni kosmicznej lub z powierzchni ziemi. Metody teledetekcyjne dzielą się na aktywne i pasywne. W aktywnej teledetekcji sygnał jest wysłany z instrumentu, a po odbiciu od obiektu, odbierany i analizowany. Przykładami aktywnej teledetekcji jest aktywny radar, w którym wysyłane są mikrofale, lidar – w tym przypadku wysyłane jest światło, czy sodar lub sonar – wtedy wysyłane są fale akustyczne. Pasywnymi metodami teledetekcji są metody oparte na analizie sygnałów emitowanych przez obserwowany obiekt. Zdjęcie fotograficzne jest przykładem teledetekcji pasywnej. Terminu teledetekcja używa się zwykle przy pomiarach wykonywanych z pokładu satelitów czy też samolotów, ale dotyczy on także wszelkich innych pomiarów wykonywanych zdalnie. Techniki teledetekcyjne używają tzw. metod odwrotnych do oceny interesujących własności. Dla przykładu, ocena ilości deszczu z chmur może być dokonana na podstawie intensywności sygnału z radaru meteorologicznego. Dziedzina ta rozwija się bardzo intensywnie głównie na potrzeby robotyki (orientacja przestrzenna), bezpieczeństwa (obserwacja poprzez nieprzeźroczyste przeszkody np. ściany - (ang. through-the-wall detection)) i zdalna identyfikacja osób, przemysłu samochodowego (wykrywanie zagrożeń na drodze) (ang. automotive radar), logistyki (zdalna identyfikacja towarów), monitoringu środowiska naturalnego, medycynie i wielu innych dziedzin.


Aerofotografia (fotografia lotnicza, zdjęcia lotnicze) – dziedzina wykorzystywania fotografii, polegająca na wykonywaniu zdjęć z "lotu ptaka": balonów, samolotów, helikopterów, satelitów, spadochronów, latawców (fotografia latawcowa) oraz modeli zdalnie sterowanych.
Fotografia lotnicza polega na robieniu zdjęć powierzchni ziemi z dużych wysokości. Aparat może być trzymany w ręku lub zamontowany na odpowiedniej podstawie, a obsługiwany jest manualnie lub zdalnie przez fotografa. Aerofotografia nie powinna być mylona z fotografią Air-to-Air – kiedy to zdjęcia robione są na dużych wysokościach, ale obiektom lotniczym, a nie naziemnym, jak to ma miejsce w tradycyjnej fotografii lotniczej.
Historia[ | edytuj kod]
Fotografię lotniczą zapoczątkował francuski fotograf i baloniarz Gaspard-Félix Tournachon, znany jako „Nadar”, w 1858 w Paryżu. Do dnia dzisiejszego nie zachowało się żadne ze zrobionych przez niego zdjęć.
Najstarszym zdjęciem, które możemy podziwiać jest "Boston, as the Eagle and the Wild Goose See It" z 13 września 1860 roku. Jego autorami są James Wallace Black i Samuel Archer King, a wykonano je z wysokości 630 metrów z lecącego balonu.
Pierwszy półautomatyczny aparat wykorzystywany do zdjęć lotniczych został zaprojektowany przez rosyjskiego inżyniera wojskowego – Płk. Potte. Po raz pierwszy został on zaprezentowany 24 kwietnia 1909 roku. Aparat autorstwa Płk. Potte był wykorzystywany podczas I wojny światowej.
W armii brytyjskiej, w czasie I wojny światowej jako pierwsze wprowadzono do użytku aparaty typu A. Pracowały na płytach szklanych o wymiarach 4x5 cali, każdą płytę trzeba było załadować do aparatu osobno. Sam aparat trzeba było wystawić poza burtę samolotu (nie był zamontowany na stałe). Zostały zastąpione aparatami typu C, umieszczonymi pod kadłubem. Stopniowo udoskonalano konstrukcję aparatów, na przykład wprowadzając obiektyw szerokokątny o ogniskowej 10 cali, który umożliwiał sfotografowanie z wysokości 6 km obszaru o powierzchni 5x3 km.
W 1916 roku Royal Flying Corps zastąpiły aparaty drewniane (skrzynkowe) aparatami metalowymi. Kolejny typ - L - posiadał obiektyw o ogniskowej 20 cali i ulepszony mechanizm ładowania negatywów do komory. Po zakończeniu Wielkiej Wojny wojskowy zwiad powietrzny stopniowo zanikał. Wzrastały jednak potrzeby firm cywilnych, które wykorzystywały zdjęcia lotnicze do opracowywania map. Na ich potrzeby szwajcarska firma Wild opracowała "przetwornik" model A5 Stereo Plotter do interpretacji zdjęć stereoskopowych. Dzięki dziewięciokrotnemu powiększeniu, wprawny operator na podstawie zdjęć zrobionych z wysokości 10.000 metrów mógł opracować mapę szczegółową w skali 1:25.000.
Po serii niepowodzeń, RAF wprowadził w 1940 roku samolot typu spitfire, doposażony w dodatkowy bak o pojemności 140 litrów pod lewym skrzydłem, Jego ciężar równoważyły dwa aparaty fotograficzne o obiektywach ośmiocalowych, zawieszone pod prawym skrzydłem. Ten samolot miał zasięg 1300 kilometrów.
W 1941 roku wprowadzono pierwszy aparat z obiektywem o ogniskowej 36 cali. Umożliwiał on wykonywanie z wysokości 10.000 metrów zdjęć w skali 1:10.000. W tym samym roku wprowadzono kolejny nowy typ aparatu (F-52) z obiektywem o ogniskowej 40 cali, pracujący na filmie o formacie klatki 8,5 x 7 cali. Standardowa kaseta z filmem umożliwiała wykonanie 500 zdjęć. Najczęściej stosowano trzy aparaty: dwa zsynchronizowane skierowane w dół (dające zdjęcia stereoskopowe) oraz trzeci do fotografii ukośnej. Aparaty wyzwalane były ręcznie (często przyciskiem umieszczonym w miejscu spustu karabinu pokładowego - samoloty zwiadowcze nie posiadały broni), możliwe było także fotografowanie ciągłe (ograniczone pojemnością kasety z filmem) obszaru nalotu.
Typy fotografii lotniczej[ | edytuj kod]
- fotografie ukośne – zdjęcia robione pod kątem na małych wysokościach
- fotografie pionowe – zdjęcia robione prosto w dół; używane przy fotogrametrii i interpretacji obrazu
- zdjęcia kombinowane – połączenie różnych rodzajów zdjęć lotniczych w zależności od możliwości i ostatecznego przeznaczenia
Podstrony: 1 [2] [3] [4]