Przeczytaj także...
<|||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| - |||||||||| |||||||||| ||||||||||><|||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| |||||||||| - |||||||||| |||||||||| ||||||||||>
Flawiusz Arrian (gr. Arrianos, łac. Flavius Arrianus ur. ok. 86, zm. 160 n.e.) – grecki historyk, po ojcu obywatel rzymski, pochodzący z Nikomedii w Bitynii (dzisiejsze tereny północno-zachodniej Turcji), gdzie sprawował dożywotnio funkcję kapłana Demeter i Kory. Za rządów Hadriana sprawował wiele odpowiedzialnych funkcji w wojsku i administracji rzymskiej (dowódca oddziałów rzymskich w Afryce, nad Renem i Dunajem, członek senatu, w 130 konsul, w latach 131–137 namiestnik Kapadocji (legatus Augusti pro praetore), gdzie kierował walką z Alanami). Po 137 r. n.e. osiadł w Atenach, gdzie nabył prawa obywatelskie i godność m.in. archonta eponymos i prytana. Lukian w swym Fałszywym proroku Aleksandrze wspomina Arriana jako uczniu Epikteta, jednym z najznakomitszych Rzymian, który przez całe życie oddawał się nauce i literaturze.