Helena Halecka (właściwie Helena z Szarłowskich Halecka, ur. 20 maja 1891 w Krakowie, zm. 5 stycznia 1964 w White Plains w USA) – polska historyk, żona Oskara Haleckiego. Urodziła się w Krakowie - jej ojcem był Alojzy Szarłowski, historyk, geograf i weteran powstania styczniowego z 1863 roku na Litwie. W gimnazjum zainteresowała się historią za sprawą Ludwika Boratyńskiego. Studiowała następnie na Uniwersytecie Jagiellońskim. Brała udział w seminarium u profesora Wacława Tokarza (epoka napoleońska). Była czynna była społecznie w Krakowie, a później w Warszawie w sodalicji mariańskiej. 5 lipca 1913 w Kaplicy sodalicyjnej kościoła św. Barbary w Krakowie odbył się jej ślub z historykiem Oskarem Haleckim. Dzieliła zainteresowania badawcze męża i pomagała mu w pracach. Opracowała indeksy do wielu jego dzieł i szczegółowe bibliografie jego prac. Po 1939 roku brała udział w życiu emigracyjnym nowojorskiej Polonii. Zmarła z powodu choroby serca. Jest pochowana wraz z mężem na cmentarzu w White Plains.Nagroda Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny (szw. Nobelpriset i fysiologi eller medicin) – jest nagrodą przyznawaną corocznie przez Instytut Karolinska za wyjątkowe osiągnięcia naukowe z różnych dziedzin fizjologii lub medycyny. Jest jedną z pięciu Nagród Nobla ustanowionych w testamencie przez Alfreda Nobla (zm. w 1896 roku). Jak zapisał on w swoim testamencie, nadzór nad nagrodą sprawuje Fundacja Noblowska, a przyznawana jest ona przez zgromadzenie wybierane przez Instytut Karolinska. Określana potocznie jako „Nagroda Nobla z medycyny”, w rzeczywistości była precyzyjnie opisana przez Nobla w jego testamencie, jako nagroda z „fizjologii lub medycyny”. Z tego powodu może być przyznana w każdej ze szczegółowych dziedzin obu tych nauk. Pierwszym laureatem nagrody był w roku 1901 Niemiec Emil Adolf von Behring.