1580
Podstrony: [1] 2 [3]
Przeczytaj także...
Biblia ostrogska – pierwsze pełne wydanie drukowane wszystkich ksiąg Pisma Świętego przetłumaczonego na język cerkiewnosłowiański. Wydrukowana została przez drukarza Iwana Fedorowa w latach 1580–1581. Adresatami tej Biblii byli wyznawcy Kościoła Wschodniego, posługujący się językiem cerkiewnosłowiańskim. Przedsięwzięcie to było możliwe dzięki swobodom zapewnionym prawosławiu na ziemiach ruskich Rzeczypospolitej. Język staro-cerkiewno-słowiański, język s-c-s, język scs, język starobułgarski (scs. Ѩзыкъ словѣньскъ, Językŭ slověnĭskŭ) – najstarszy literacki język słowiański, formujący się od połowy IX wieku i oparty głównie na słowiańskich gwarach Sołunia (dzisiejsze Saloniki). Język s-c-s stał się podstawą literacką języków: bułgarskiego, rosyjskiego, serbsko-chorwackiego w różnych redakcjach. Najbliżej spokrewniony jest ze współczesnym językiem bułgarskim i macedońskim, jakkolwiek literackie postaci tych języków oparte są na innych dialektach i cechują się innymi zasadami gramatycznymi, wynikającymi z przynależności do bałkańskiej ligi językowej.
Wydarzenia na świecie[ | edytuj kod]
Biblia ostrogska – pierwsze pełne wydanie drukowane wszystkich ksiąg Pisma Świętego przetłumaczonego na język cerkiewnosłowiański. Wydrukowana została przez drukarza Iwana Fedorowa w latach 1580–1581. Adresatami tej Biblii byli wyznawcy Kościoła Wschodniego, posługujący się językiem cerkiewnosłowiańskim. Przedsięwzięcie to było możliwe dzięki swobodom zapewnionym prawosławiu na ziemiach ruskich Rzeczypospolitej. Język staro-cerkiewno-słowiański, język s-c-s, język scs, język starobułgarski (scs. Ѩзыкъ словѣньскъ, Językŭ slověnĭskŭ) – najstarszy literacki język słowiański, formujący się od połowy IX wieku i oparty głównie na słowiańskich gwarach Sołunia (dzisiejsze Saloniki). Język s-c-s stał się podstawą literacką języków: bułgarskiego, rosyjskiego, serbsko-chorwackiego w różnych redakcjach. Najbliżej spokrewniony jest ze współczesnym językiem bułgarskim i macedońskim, jakkolwiek literackie postaci tych języków oparte są na innych dialektach i cechują się innymi zasadami gramatycznymi, wynikającymi z przynależności do bałkańskiej ligi językowej.
Urodzili się[ | edytuj kod]
Elżbieta Magdalena (ur. p. 14 czerwca 1580, zm. 23 lutego 1649 w Dohlen) – księżniczka pomorska, księżna kurlandzka, córka Ernesta Ludwika z dynastii Gryfitów.Oblężenie Zawołocza było jednym z oblężeń kończącym kampanię 1580 Stefana Batorego i mającym na celu zabezpieczenie Wielkich Łuk. Trwało od 5 października do 23 października, zakończyło się sukcesem wojska polskiego i przyczyniło się do pełnego sukcesu kampanii 1580.
Podstrony: [1] 2 [3]
Warto wiedzieć że... beta
Jan Hajko, znany jako Hajka, Hayka (ur. ok. 1510, zm. ok. 1580) − dworzanin królewski (1546), pisarz wielkoksiążęcy (1554), marszałek hospodarski, koniuszy grodzieński, dzierżawca oszmiański (1555, 1563) i uciański (1558), wilkiejski (1563), krasnosielski (1563), trąbski (1568-1575), kasztelan brzeski (1566-po 1577).
Kanonik (łac. canonicus) – wczesnośredniowieczna nazwa duchownych, żyjących według reguł kanonicznych przy kościołach biskupich (katedrach); obecnie kapłan uhonorowany tą godnością za szczególne zasługi dla Kościoła lokalnego, zobowiązany do sprawowania określonych obrzędów liturgicznych wraz z innymi kanonikami lub miejscowym biskupem.
Piotr Kłoczewski (Kłoczowski) herbu Rawicz (ur. ok. 1541, zm. 1580) – starosta małogoski, kasztelan zawichojski, budowniczy floty i doradca ds. morskich Zygmunta II Augusta. Pochodził z rodziny wywodzącej się z Kłoczewa w ziemi stężyckiej. W 1580 roku brał udział w oblężeniu Wielkich Łuk.W dniu 30 sierpnia otrzymał rozkaz objęcia komendy nad przekopaniem grobli w celu spuszczenia do rzeki jeziora utrudniającego dostęp do murów. Prace prowadzono nocą, ale nie udało się tego dokonać cicho i obrońcy otworzyli ogień. Jedna z kul śmiertelnie ugodziła Kłoczowskiego. Starostwo małgoskie objęła po nim córka Anna Kłoczewska (Kłoczowska) na mocy przywileju nadanego jeszcze pod Wielkimi Łukami w dniu 18 września 1580 przez króla Stefana Batorego.
Andrea Palladio (ur. 30 listopada 1508 w Padwie, zm. 19 sierpnia 1580 w Maser) – włoski architekt i teoretyk architektury.
Towarzystwo Jezusowe, SJ (łac. Societas Iesu, SI), jezuici – męski papieski zakon apostolski Kościoła katolickiego, zatwierdzony przez papieża Pawła III 27 września 1540. Towarzystwo Jezusowe zostało założone w głównej mierze do walki z reformacją, by bronić i rozszerzać wiarę oraz naukę Kościoła katolickiego, przede wszystkim przez publiczne nauczanie, ćwiczenia duchowe, edukację i udzielanie sakramentów.
Tatarzy (nazwa własna: Tatarlar / Татарлар) – grupa ludów tureckich z Europy wschodniej oraz północnej Azji.
Barbara Kmita z Herburtów ( ur. ?, zm. w 1580) – córka Jana Herburta z Felsztyna i z Dobromila – podkomorzego przemyskiego, z matki Jadwigi (córki Piotra Chwala z Rozlowa –dziedzica na Pełniatyczach), zamężna z Piotrem Kmitą, właścicielka klucza sobieńskiego Leska, Olszanicy, Ustianowej, Smolnika, Tarnawy Niżnej, Tarnawy Wyżnej, Jaworzec nad Wetlinką, villarum hereditarium Ustyanowa, Wankowa, Szerednicza et Ropinka. W 1541 r. Piotr Kmita zapisał żonie Barbarze z Felsztyna 5000 zł na dobrach Sobnia. W 1553 zamek w Sobniu był w posiadaniu Barbary Kmity z Herburtów wdowy po Piotrze Kmicie. Wyszła za mąż za Andrzeja II Górkę, kasztelana międzyrzeckiego.