105 mm armata wz. 29 Schneider

Przeczytaj także...
Finlandia, Republika Finlandii (fiń. Suomi, Suomen Tasavalta; szw. Finland, Republiken Finland) – państwo w Europie Północnej, powstałe po odłączeniu od Rosji w 1917. Członek Unii Europejskiej. Graniczy od zachodu ze Szwecją, od północy z Norwegią i od wschodu z Rosją. Od zachodu ma ponadto dostęp do Morza Bałtyckiego.Canon de 105 mle 1913 – armata francuska zaprojektowana w 1913 i szeroko używana podczas I wojny światowej. Duża ilość tych dział służyła w armii francuskiej aż do 1940. Były one też eksportowane do wielu krajów, w polskiej armii używana jako armata 105 mm wz. 13 Schneider.
Starachowice (w latach 1939-1949 Starachowice-Wierzbnik) – miasto w województwie świętokrzyskim, w powiecie starachowickim. Położone na pograniczu Gór Świętokrzyskich i Przedgórza Iłżeckiego. Leży w dolinie rzeki Kamiennej i jest otoczone rozległymi lasami – pozostałością Puszczy Świętokrzyskiej.

Armata 105 mm wz. 29 Schneider (105 mm dalekonośna armata polowa wz. 29) – armata francuska powstała w wyniku modernizacji armaty 105 mm wz. 13 Schneider z zakładów Schneider. Używana m.in. przez armie Polski i Finlandii, produkowana także w Polsce.

Muzeum Artylerii Finlandii (fin. Suomen Tykistömuseo) – fińskie muzeum poświęcone rozwojowi artylerii od XV wieku do dziś, zlokalizowane od 1997 roku w Hämeenlinna, w latach 1977-1997 w Niinisalo w Satakunta. Od 2004 roku nosi nazwę Muzeum Artylerii Finlandii.Stalowa Wola – miasto i gmina, w województwie podkarpackim, w powiecie stalowowolskim, położone w Kotlinie Sandomierskiej, w widłach rzek: Wisły i Sanu. W latach 1945-1975 miasto administracyjnie należało do województwa rzeszowskiego, a w latach 1975-1998 do województwa tarnobrzeskiego.

Spis treści

Historia[]

Na uzbrojeniu armii polskiej armata znalazła się po 1918 roku. W 1930 Polska kupiła od Francji licencję na produkcję tej armaty, jak również pewną liczbę dział wyprodukowanych we Francji. Od 1934 działa były produkowane w Starachowicach, a od 1937 również w Stalowej Woli.

Wojna radziecko-fińska 1941-1944 – wojna, zwana również wojną kontynuacyjną (fin. jatkosota), tocząca się w okresie od 25 czerwca 1941 do 4 września 1944.

We wrześniu 1939 Polska dysponowała 118 działami wz. 13 i 124 wz. 29 (według innych danych 254 działami obu typów) oraz 203 000 sztuk amunicji do tej armaty. Wraz z haubicami 155 mm stanowiły podstawowy sprzęt dywizjonów artylerii ciężkiej – według etatu każdy dywizjon miał mieć 3 armaty 105 mm i 3 haubice 155 mm.

Część tych armat zdobyli Niemcy podczas kampanii wrześniowej i wprowadzili je do służby pod oznaczeniem 10.5 cm FK 29 (p). W 1940 Finlandia zakupiła od Niemiec 54 egzemplarze tych armat, które dotarły do Finlandii w październiku tego roku i otrzymały oznaczenie 105 K/29. Podczas wojny kontynuacyjnej armaty te stanowiły wyposażenie pięciu dywizjonów artylerii ciężkiej.

Jednostka ognia do armaty wz.29: 40nb – w tym: z granatem stalowym 39 nb tj. 14 skrz.= 742 kg, z pociskiem wskaźnikowym 1 nb tj. 1 skrz.= 53 kg, ład.miotaj. 40szt. tj. 3skrz.= 300 kg, zapalniki 45szt. tj. 2skrz.= 22 kg. Większa liczba zapalników wynikała z tego, że było ich kilka typów: m.in. RYG.wz.18 (37,5%), wz.99/15 z krótką zwłoką (50%), wz.99/15 z długą zwłoką (12,5%). Zagadnienie różnorodności zapalników dotyczyło też innego sprzętu artyleryjskiego WP II RP. W powyższych wyliczeniach nie zastosowano zaokrągleń do pełnych opakowań.